ΕΜΠΡΟΣΘΟΦΥΛΑΚΑΣ – έπαλξη κοινωνικής πάλης

Ναι στις παρελάσεις: Απάντηση του ‘Εμπροσθοφύλακα’ στον Γεράσιμο Βέβη 27/01/2010

LEO2

‘Εμπροσθοφύλακας’
«Ναι στις παρελάσεις: Απάντηση του ‘Εμπροσθοφύλακα’ στον κ. Γεράσιμο Βέβη»
27 Ιανουαρίου 2010
Συντακτική Ομάδα

Με μεγάλη μας λύπη διαβάσαμε την είδηση κατάργησης της παρέλασης των μηχανοκίνητων τμημάτων. Αν και προσφάτως είχε γίνει προσπάθεια να ανακινηθεί, για πολλοστή φορά, το θέμα της κατάργησης των μαθητικών παρελάσεων [ερώτηση Τάσου Κουράκη, Βουλευτή ΣΥΡΙΖΑ Α’ Αθήνας 29/10/2009], είδαμε πως οι πιέσεις εναντίον των παρελάσεων, είχαν τελικά αποτέλεσμα προς μια διαφορετική κατεύθυνση: Την κατάργηση των μηχανοκίνητων παρελάσεων. Οι περισσότεροι, διαβάζοντας την είδηση αιφνιδιάστηκαν και προβληματίστηκαν, όχι τόσο για την ίδια την απόφαση αυτή καθεαυτή, όσο για τον διάχυτο πλέον φόβο πως αυτή η υπουργική απόφαση είναι μόνο ένα ενδιάμεσο βήμα μέχρι την ολοκληρωτική κατάργηση των στρατιωτικών παρελάσεων. Έχοντας σαν κύριο επικοινωνιακό στόχο τις μαθητικές παρελάσεις εδώ και χρόνια, οι στρατιωτικές μοιάζουν σαν ώριμο φρούτο για κατάργηση, αφού έχουν επιπλέον και την κατηγορία του στρατοκρατικού, της προβολής χρήσης βίας (μοιάζει τόσο αστεία στις μέρες μας μια τέτοια κατηγορία) και φυσικά, των εξόδων.

Προσφάτως, σε ένα άρθρο του περιοδικού ‘Πτήση’, [20/12/2009, τ.290, σελ. 5], δημοσιευμένο πριν την απόφαση του Υ.ΕΘ.Α., ο κ. Γεράσιμος Βέβης αναπτύσει τη θέση του για ολοκληρωτική κατάργηση ενός εκ των δύο μεγάλων παρελάσεων στην οποία είμαστε υποχρεωμένοι να απαντήσουμε, παράγραφο-παράγραφο.

«Στις 28 Οκτωβρίου που μας πέρασε παρακολούθησα την 71η «εθνική παρέλαση» της ζωής μου, στην οποία, κατά τα ειωθότα, η Ελλάδα «καμάρωσε τα εθνικά της νιάτα» και συνάμα «επιβεβαίωσε την πίστη της για το αξιόμαχο, το υψηλό εθνικό φρόνημα και την αποτελεσματικότητα των ενόπλων δυνάμεων». Ουφ πια!»

Δεν καταλαβαίνουμε τα εισαγωγικά στην φράση εθνική παρέλαση. Είναι ή δεν είναι η παρέλαση της 28ης (και της 25ης) εθνική παρέλαση κ.Βέβη; Μα και ως προς τι το ξεφύσημα; Σας φαίνεται τόσο παράξενο που κάποιοι, ακόμα και σήμερα, καμαρώνουν τα παιδιά τους στις παρελάσεις;

«Τη μορφή και το χαρακτήρα που έχουν σήμερα τον πήραν σχετικά πρόσφατα, μετά τη συγκρότηση των εθνικών κρατών και τη συγκρότηση αντίστοιχα, των εθνικών στρατών. Όταν οι λαοί απέκτησαν εθνική συνείδηση, άρχισαν να καμαρώνουν τον «εθνικό εαυτό» τους, αυτό που ένιωθαν τους ενώνει και τους αντπροσωπεύει.»

Είναι άστοχη αυτή η ταύτιση του χαρακτήρα των σύγχρονων παρελάσεων με το έθνος-κράτος και ό,τι σχετικό με το έθνος. Στα κομμουνιστικά κράτη δεν γινόταν στρατιωτικές παρελάσεις; Ο χαρακτήρας αυτών των παρελάσεων είχε να κάνει με την εθνική αυτοσυνειδησία των εθνών αυτών ή με την επικράτηση της κομμουνιστικής επανάστασης; (ή σοβιετικού πραξικοπήματος σε μερικές περιπτώσεις) Είναι υπεραπλουστευτικό να μιλάμε πως ο χαρακτήρας των στρατιωτικών παραλάσεων προσδιορίζεται αποκλειστικά από εθνικά χαρακτηριστικά. Η πολιτειακή δομή μιας χώρας, η πολιτική ιδεολογία της εκάστοτε εξουσίας-καθεστώτος, οι κοινωνικές πραγματικότητες, οι πολιτιστικές παραδόσεις, το επικρατών θρήσκευμα (ή η απουσία επίσημου θρησκεύματος), οι οικονομικές δυνατότητες, η παρουσία ή μη εξωτερικής απειλής, όλα αυτά είναι παράγοντες που καθορίζουν τον χαρακτήρα μιας παρέλασης.

«Η πορεία της συγκρότησης των εθνικών κρατών τις περισσότερες φορές περιελάμβανε πολέμους, επαναστάσεις και αιματηρές συγκρούσεις, η ανάμνηση των οποίων προσέδωσε ιδιαίτερο «εθνικό φορτίο» στις παρελάσεις, οι οποίες συμπίπτουν κατά κανόνα με την εθνική επέτειο.»

Δηλαδή η πορεία συγκρότησης μη-εθνικών κρατών πως έγινε; Με αγάπες και λουλούδια; Τα μη εθνικά κράτη, τα οποία πολύ συχνά στην ιστορία κατασκευάστηκαν με στρατιωτικές κατακτήσεις, προφανώς δημιουργήθηκαν αναίμακτα και με την σύμφωνη γνώμη των κατακτημένων. Συγγνώμη κ. Βέβη, μάλλον δεν έχετε καταλάβει πως απευθύνεστε σε Έλληνες και όχι Ισλανδούς. Και ευτυχώς, εμείς οι Έλληνες δεν έχουμε ξεχάσει πως με τη βία, άρα και αιματηρές συγκρούσεις, κατακτηθήκαμε από τους Τούρκους, τους Γερμανούς, τους Ιταλούς και άλλους…

«Κάθε μικρή η μεγάλη πόλη βορειότερη της Λάρισας (και κάμποσες νοτιότερες) που είχε το «προνόμιο» να απελευθερωθεί από τους Τούρκους κατά τους Βαλκανικούς πολέμους, έχει τη δική της παρέλαση.»

Δεν καταλαβαίνουμε γιατί πρέπει να ενοχλεί αυτό. Αυτοί οι ανθρώποι δεν πρέπει να γιορτάσουν τις εθνικες επετείους; Ποια είναι η λογική αντίρρησης σ’αυτό; Τα έξοδα; Πόσο κοστίζουν αυτές οι παρελάσεις; Τις βενζίνες των οχημάτων που μεταφέρουν τους στρατευμένους στο σημείο παρέλασης; Και γιατί η λέξη προνόμιο είναι σε εισαγωγικά; Έχετε υπόψη σας πόσοι (προ-παππούδες μας) σκοτώθηκαν το ’12-’13 για να έχουμε τη δυνατότητα σ’αυτές τις πόλεις σήμερα να κυματίζει η Ελληνική σημαία;

«Και, βέβαια, είμαστε η μόνη χώρα στον κόσμο που διοργανώνουμε δύο παρελάσεις «μεγάλης κλίμακας». Μήπως είναι καιρός να το ξανασκεφτούμε;»

Δεν είναι έτσι. Για παράδειγμα, μεγαλύτερες από μία παρελάσεις «μεγάλης κλίμακας» διοργανώνει το Πακιστάν (23 Μαρτίου & 14 Αυγούστου), η Πολωνία (3 Μαίου & 11 Νοεμβρίου) αλλά και η …Τουρκία! (30 Αυγούστου & 29 Οκτωβρίου). Αλλά και να ήταν έτσι, είναι επιχείρημα αυτό; Επειδή το κάνουν οι άλλοι, πρέπει να το κάνουμε κι εμείς;

«Είναι σαφές πως οι παρελάσες έχουν χάσει το νόημα που είχαν παλιότερα, κι έχουν μετατραπεί σε πανηγύρι. Δεν είναι τίποτα άλλο από ευκαιρία προβολής κάθε λογής πολιτικών και πολιτικάντηδων, μια ευκαιρία για λεζάντα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η πρόσφατη στη Θεσσαλονίκη, όπου στις θέσεις των επισήμων είχαν «παραταχθεί» χαμογελαστοί (πριν βγουν τα μαχαίρια της διαδοχής!) οι τέσσερις (ακόμη, τότε) υποψήφιοι πρόεδροι της Νέας Δημοκρατίας.»

Και αυτό θα σταματήσει με την κατάργηση των στρατιωτικών παρελάσεων; Οι εκάστοτε πολιτικάντηδες πηγαίνουν εκεί για προβολή λόγω του εορτασμού των Εθνικών επετείων, κι όχι επειδή  ο εορτασμός έχει την δείνα ή την τάδε μορφή. Για να σταματήσει η προσπάθεια αυτοπροβολής τους και τα χαμόγελα μπροστά στις κάμερες, θα πρέπει να καταργηθούν εντελώς οι εορτασμοί. Τα ίδια δεν κάνουν και στην γιορτή αποκατάστασης της δημοκρατίας; Τα ίδια δεν κάνουν παντού; Να καταργήσουμε μήπως κάθε μορφή δημόσιου εορτασμού για να μην έχουν καμία ευκαιρία για προβολή; Επειδή η ευτελής κομματοκρατία ξεφτιλίζει το νόημα των παρελάσεων, πρέπει να μην έχουμε κι εμείς, οι υπόλοιποι, την ευκαιρία να γιορτάσουμε την απελευθέρωση της χώρας μας;

«Οι τηλεοπτικοί σχολιαστές καταβάλλουν αγωνιώδη προσπάθεια να μεταδώσουν το θαυμασμό τους για την απόλυτη προστασία της αντιεροπορικής μας άμυνας (τους S300 ακόμα περιμένουμε να τους δούμε σε παρέλαση…), το θαυμασμό τους για το μηχανοκίνητο πεζικό μας (τα «υπερσύγχρονα» Μ113 δίνουν την ίδια αίσθηση που δίνουν και τα κλασσικά ταξί της Αβάνας…), το θαυμασμό τους για τα «ευέλικτα» VBL, με τα οποία συμμετέχουμε σε ειρηνευτικές αποστολές (όπου δεν τολμάμε να ξεμυτίσουμε από το στρατόπεδο, γιατί τα οχηματά μας προσφέρουν την ίδια ασφάλεια όσο ένα ΙΧ πόλης), το θαυμασμό για την ακρίβεια και την ταχυβολία των Leopard, (βέβαια, η «ταχυβολία» προυποθέτει πως κάτι «βάλλεται», πυρομαχικά όμως δεν έχουμε….), το θαυμασμό για τα μαχητικά που σκίζουν τους αιθέρες (ευτυχώς που για την παρέλαση δεν χρειάζονται Link 16 και συστήματα αυτοπροστασιας…) το θαυμασμό για τα υπόλοιπα εναέρια μέσα (ειδικά τα νέα ΑΦΝΣ φέτος ήταν εντυπωσιακά…) να μη μιλήσουμε δε για την υπερηφάνεια με την οποία γεμίζουμε βλεποντας τα Zubr και τα νέα υποβρύχια (με πρώτο τον Παπανικολή…) στο Θερμαικό!»

Εδώ αναδεικνύεται η ανεπάρκεια των τηλεοπτικών σχολιαστών, ανεπάρκεια για την οποία συμφωνούμε. Αναδεικνύεται όμως και η ανεπάρκεια, παλαιότητα και ακαταλληλότητα πολεμικού υλικού των ενόπλων δυνάμεων, κάτι για το οποίο επίσης συμφωνούμε. Αυτό που δεν μπορούμε να καταλάβουμε, είναι τι σχέση έχουν αυτά με την κατάργηση των στρατιωτικών παρελάσεων. Κάποιοι μερικές φορές ενοχλούνται με τα σχόλια αθλητικών δημοσιογράφων τη στιγμή μετάδοσης αθλητικών γεγονότων. Σκέφτηκε ποτέ κανένας να …καταργήσει τα πρωταθλήματα έτσι ώστε να μην ακούει τους τηλεσχολιαστές; Και αν οι ένοπλες δυνάμεις δεν έχουν κάτι νέο να δείξουν, πρέπει να καταργήσουμε τις παρελάσεις; Μόνο που ο σκοπός δεν είναι μόνο η επίδειξη των οχημάτων/αρμάτων, αλλά και των ανθρώπων που τα κινούν και των μονάδων που ανήκουν. Προτιμούμε να αναδείξουμε το πραγματικό πρόβλημα, που είναι η εγκατάλειψη των ενόπλων δυνάμεων από τις εκάστοτε κυβερνήσεις, παρά να το χρησημοποιούμε ως δικαιολογία κατάργησης των παρελάσεων.

«Μήπως στο πλαίσιο μιας πιο συνετής, αποτελεσματικής και ουσιαστικής λειτουργίας των ενόπλων δυνάμεων, θα πρέπει να τις απαλλάξουμε από ένα μέρος των καθηκόντων «δημοσίων σχέσεων» που υποχρεώνονται να εκτελούν για λογαριασμό των πολιτικών μας;»

Μήπως τις ρώτησες αν θέλουν να απαλλαγούν οι ίδιες; Είναι λάθος, και πρωτοφανή διαστρέβλωση, η άποψη πως οι στρατιωτικές παρελάσεις γίνονται για να κάνουν δημόσιες σχέσεις οι – όποιοι- πολιτικοί «μας». Οι στρατιωτικές παρελάσεις γίνονται πρωτίστως για να εορταστούν οι θυσίες των ηρώων που θεμελίωσαν (ή διατήρησαν) με το αίμα τους το Ελληνικό κράτος. Οι ένοπλες μας δυνάμεις είναι ο φυσικός και νόμιμος συνεχιστής τους. Είναι παντελώς αστείο να απέχουν. Έπειτα, οι στρατιωτικές παρελάσεις είναι κι ένας τρόπος αναγνώρισης του θεσμικού ρόλου των ενόπλων δυνάμεων στην Ελληνική δημοκρατία. Αυτοί οι ανθρώποι, η ηγεσία των ενόπλων δυνάμεων, που μένει μακρυά από τις κάμερες 363 μέρες το χρόνο, έχει την μοναδική ευκαιρία να δείξει με την σιωπηλή παρουσία της την θεσμική της θέση, κατοχυρώνοντας τη θέση των ενόπλων δύνάμεων στη συνείδηση του λαού. Δεν είναι τα πρόσωπα, είναι η στολή που φορούν και ο θεσμός που αντιπροσωπεύουν.

– – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – –

‘Πτήση’
«Περνάει ο Στρατός…αλλά που πάει;»
20 Δεκεμβρίου 2009
Γερασιμος Βέβης

Στις 28 Οκτωβρίου που μας πέρασε παρακολούθησα την 71η «εθνική παρέλαση» της ζωής μου, στην οποία, κατά τα ειωθότα, η Ελλάδα «καμάρωσε τα εθνικά της νιάτα» και συνάμα «επιβεβαίωσε την πίστη της για το αξιόμαχο, το υψηλό εθνικό φρόνημα και την αποτελεσματικότητα των ενόπλων δυνάμεων». Ουφ πια!

Οι παρελάσεις υπήρξαν από αρχαιοτάτων χρόνων ένας στρατιωτικός θεσμός που έδινε την ευκαιρία στη στρατιωτική δύναμη να τιμήσει, αλλά και να τιμηθεί. Τη μορφή και το χαρακτήρα που έχουν σήμερα τον πήραν σχετικά πρόσφατα, μετά τη συγκρότηση των εθνικών κρατών και τη συγκρότηση αντίστοιχα, των εθνικών στρατών. Όταν οι λαοί απέκτησαν εθνική συνείδηση, άρχισαν να καμαρώνουν τον «εθνικό εαυτό» τους, αυτό που ένιωθαν τους ενώνει και τους αντπροσωπεύει. Είναι χαρακτηριστικό πως οι εθνικές παρελάσεις τιμούνται από όλα τα κόμματα, τα οποία για μια συγκεκριμένη μέρα θυμούνται και αναγνωρίζουν το κοινό εθνικό, ηρωικό παρελθόν. Εκεί που διαφορποιούνται βέβαια, οι πολιτικοί αρχηγοί είναι στο πως αντιλαμβάνονται το μήνυμα της κάθε μέρας, είναι όμως όλοι εκεί!

Η πορεία της συγκρότησης των εθνικών κρατών τις περισσότερες φορές περιελάμβανε πολέμους, επαναστάσεις και αιματηρές συγκρούσεις, η ανάμνηση των οποίων προσέδωσε ιδιαίτερο «εθνικό φορτίο» στις παρελάσεις, οι οποίες συμπίπτουν κατά κανόνα με την εθνική επέτειο – με εξαίρεση κάποιες ιδιαίτερες περιπτώσεις τριτοκοσμικών χωρών, όπου συμπίπτουν απλώς με τα …γενέθλια του βασιλιά ή τυράννου τους. Ενίοτε, συμπίπτουν και με δύο …εθνικές επετείους ή και πολλές περισσότερες. Όπως συμβαίνει συνήθως στη χώρα μας, έτσι και στις στρατιωτικές παρελάσεις, οι Νεοέλληνες χάσαμε το μέτρο. Κάθε μικρή η μεγάλη πόλη βορειότερη της Λάρισας (και κάμποσες νοτιότερες) που είχε το «προνόμιο» να απελευθερωθεί από τους Τούρκους κατά τους Βαλκανικούς πολέμους, έχει τη δική της παρέλαση. Και, βέβαια, είμαστε η μόνη χώρα στον κόσμο που διοργανώνουμε δύο παρελάσεις «μεγάλης κλίμακας». Μήπως είναι καιρός να το ξανασκεφτούμε;

Για να προλάβω όσους σπεύσουν να χαρακτηρίσουν το παρόν σχόλιο ως μέρος κάποιου ύπουλου σχεδίου διεθνιστικής, «νεο-ταξικής» ή ανθελληνικής σκευωρίας, σπεύδω να δηλώσω πως δεν προβάλλω «εθνικά» ή «μη εθνικά» επιχειρήματα. Η αφετηρία μου είναι εντελώς διαφορετική.

Είναι σαφές πως οι παρελάσες έχουν χάσει το νόημα που είχαν παλιότερα, κι έχουν μετατραπεί σε πανηγύρι. Δεν είναι τίποτα άλλο από ευκαιρία προβολής κάθε λογής πολιτικών και πολιτικάντηδων, μια ευκαιρία για λεζάντα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η πρόσφατη στη Θεσσαλονίκη, όπου στις θέσεις των επισήμων είχαν «παραταχθεί» χαμογελαστοί (πριν βγουν τα μαχαίρια της διαδοχής!) οι τέσσερις (ακόμη, τότε) υποψήφιοι πρόεδροι της Νέας Δημοκρατίας.

Παράλληλα, ξοδεύονται σημαντικά ποσά, αλλά κυρίως, σημαντικός χρόνος, για την προετοιμασία και την πραγματοποίηση των δύο μεγάλων παρελάσεων στις οποίες, κατά τα άλλα, ξεχειλίζει η υποκρισία. Οι τηλεοπτικοί σχολιαστές καταβάλλουν αγωνιώδη προσπάθεια να μεταδώσουν το θαυμασμό τους για την απόλυτη προστασία της αντιεροπορικής μας άμυνας (τους S300 ακόμα περιμένουμε να τους δούμε σε παρέλαση…), το θαυμασμό τους για το μηχανοκίνητο πεζικό μας (τα «υπερσύγχρονα» Μ113 δίνουν την ίδια αίσθηση που δίνουν και τα κλασσικά ταξί της Αβάνας…), το θαυμασμό τους για τα «ευέλικτα» VBL, με τα οποία συμμετέχουμε σε ειρηνευτικές αποστολές (όπου δεν τολμάμε να ξεμυτίσουμε από το στρατόπεδο, γιατί τα οχηματά μας προσφέρουν την ίδια ασφάλεια όσο ένα ΙΧ πόλης), το θαυμασμό για την ακρίβεια και την ταχυβολία των Leopard, (βέβαια, η «ταχυβολία» προυποθέτει πως κάτι «βάλλεται», πυρομαχικά όμως δεν έχουμε….), το θαυμασμό για τα μαχητικά που σκίζουν τους αιθέρες (ευτυχώς που για την παρέλαση δεν χρειάζονται Link 16 και συστήματα αυτοπροστασιας..) το θαυμασμό για τα υπόλοιπα εναέρια μέσα (ειδικά τα νέα ΑΦΝΣ φέτος ήταν εντυπωσιακά…) να μη μιλήσουμε δε για την υπερηφάνεια με την οποία γεμίζουμε βλεποντας τα Zubr και τα νέα υποβρύχια (με πρώτο τον Παπανικολή…) στο Θερμαικό!

Αρκετή δεν είναι τόση υποκρισία και ανοησία; Δεν έχουμε ακούσει πια αρκετές φορές τις ίδιες σαχλαμάρες από τους εκφωνητές της κρατικής τηλεόρασης, που, θαρρείς, διαβάζουν τα ίδια κείμενα για δεκαετίες, αλλάζοντας μόνο τα ονόματα των οπλικών συστημάτων. Αφού, έτσι κι αλλιώς, αυτά που λέγονται από τους επισήμους ή διαβάζονται από τους εκφωνητές δε τα πιστεύει κανείς και σίγουρα δεν τρομάζουν κανέναν από αυτούς, στους οποίους, υποτίθεται, στέλνουμε μήνυμα (τρομάρα μας!) μήπως είναι καιρός να κοιτάξουμε πως με έργα θα ενισχύσουμε το «το αξιόμαχο, το υψηλό φρόνημα και την αποτελεσματικότητα των ενόπλων δυνάμεων»: Μήπως είναι καιρός να σταματήσουμε να ασχολούμαστε μόνο με τη βιτρίνα και τις δημόσιες σχέσεις;

Μήπως στο πλαίσιο μιας πιο συνετής, αποτελεσματικής και ουσιαστικής λειτουργίας των ενόπλων δυνάμεων, θα πρέπει να τις απαλλάξουμε από ένα μέρος των καθηκόντων «δημοσίων σχέσεων» που υποχρεώνονται να εκτελούν για λογαριασμό των πολιτικών μας; Ας σκεφτούμε πως μήπως ήρθε καιρός να πάψουμε να έχουμε δύο στρατιωτικές παρελάσεις μεγάλης κλίμακας. Και επειδή, αν προτείνω να διατηρηθεί η παρέλαση των Αθηνών (πρωτεύουσα γαρ), διατρέχω σοβαρό κίνδυνο να δεχθώ επίθεση οργισμένου νομάρχη και να βρεθώ με το «Ψ» χαραγμένο στο στήθος μου, (σ.σ. είναι το μόνο σημείο όπου η έμφαση είναι δική μας) προτείνω με θάρρος και υψηλό και φρόνημα (είδατε τι κάνει μια παρέλαση;) να διατηρήσουμε μόνο την παρέλαση της Θεσσαλονίκης!

– – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – –

‘Πρώτο Θέμα’
«Χωρίς αεροπλάνα και τανκς οι παρελάσεις!»
22 Ιανουαρίου 2010

Στοπ στην παρουσία αρμάτων μάχης, τεθωρακισμένων οχημάτων και στρατιωτικών αυτοκινήτων κάθε είδους από τις παρελάσεις βάζει ο υπουργός Εθνικής Αμυνας.

Με απόφαση του κ. Βαγγέλη Βενιζέλου, «στις παρελάσεις με την ευκαιρία εθνικών εορτών ή επετείων θα μετέχουν στο εξής μόνο πεζοπόρα τμήματα των Ενόπλων Δυνάμεων». Οπως διευκρινίζει ο υπουργός Εθνικής Αμυνας, «τα μηχανοκίνητα μέσα των Ενόπλων Δυνάμεων και το έργο των σχετικών μονάδων θα επιδεικνύεται κατά τη διάρκεια επιθεωρήσεων στους τόπους που εδρεύουν οι μονάδες αυτές».

Με απλά λόγια, η παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου στη Θεσσαλονίκη ήταν η τελευταία στην οποία συμμετείχαν άρματα μάχης, τεθωρακισμένα μεταφοράς προσωπικού, αλλά και αρματοφορείς, ή ειδικά ρυμουλκούμενα οχήματα. Αρά στο εξής στις παρελάσεις για τον εορτασμό των εθνικών επετείων δεν θα παρουσιάζονται ούτε τα συστήματα που χρησιμοποιεί το Πυροβολικό, ή οι πύραυλοι που χρησιμοποιούν για την αντιαεροπορική άμυνα οι Ενοπλες Δυνάμεις.

Και κυρίως όσοι πολίτες αρέσκονται στο να παρακολουθούν παρελάσεις δεν θα ξαναδούν από κοντά μαχητικά αεροσκάφη σε χαμηλές πτήσεις, ούτε και ελικόπτερα ή πυροσβεστικά αεροσκάφη να κάνουν διελεύσεις πάνω από τον χώρο όπου βρίσκονται οι συγκεντρωμένοι πολίτες.

Οι παρελάσεις στο εξής θα γίνουν κυριολεκτικά πεζές, αφού θα συμμετέχουν μόνο πεζοπόρα τμήματα. Για την απόφασή του αυτή ο κ. Βενιζέλος ενημέρωσε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Κάρολο Παπούλια.

Οπως διευκρινίζεται από το Πεντάγωνο, προφανής σκοπός της «απαγόρευσης» στην παρουσία αρμάτων, στρατιωτικών οχημάτων και μαχητικών αεροσκαφών στις παρελάσεις είναι να περιοριστούν τα έξοδα, προκειμένου να επιτευχθεί και ο στόχος για μείωση των λειτουργικών δαπανών στο υπουργείο Εθνικής Αμυνας κατά 12,1% για το 2010.

Με… εθνικό ύμνο η «τουρκική Δυτική Θράκη»! 27/01/2010

Σχόλιο Σ.Ο.: Ενώ η Ελλάδα συνεχίζει τον ύπνο του δικαίου, απασχολούμενη με τη μαζική παραχώρηση ιθαγένειας στους (λαθρο)μετανάστες της και την αφαίρεση του σταυρού από το σήμα της Ελληνικής Αστυνομίας, στη Θράκη συνεχίζεται απρόσκοπτα η τουρκική προπαγάνδα ανάμεσα στον μουσουλμανικό πληθυσμό. Πρόσφατα ήρθε στο φως ο «εθνικός ύμνος της Τουρκικής Δυτικής Θράκης» (Batı Trakya Türk Cumhuriyeti Milli Marşı) που εντάσσεται στο πλαίσιο της ασίγαστης διαδικτυακής προπαγάνδας! Χρειάζεται να πούμε κάτι περισσότερο για να αντιληφθούν οι ιθύνοντες στην Αθήνα τι ονειρεύονται οι οι τουρκόφρονες της Θράκης, το εκεί Τουρκικό Προξενείο και η Άγκυρα;

‘Ινφογνώμων Πολιτικά’
«Ο εθνικός ύμνος της «ανεξάρτητης Δυτικής Θράκης»»
09 Ιανουαρίου 2010

Κλιμακώνεται συνεχώς η προπαγάνδα των τουρκοφρόνων…
Για τις ενέργειες του «Συλλόγου Αλληλεγγύης Τούρκων Δυτικής Θράκης» (ΒΤΤDD), τα συνέδριά του ή τα πανηγύρια επί τουρκικού εδάφους στα οποία συμμετέχει (ενίοτε παράλληλα με την παρουσία μειονοτικών βουλευτών του Ελληνικού Κοινοβουλίου) η ιστοσελίδα μας www.proxeneio-stop.org σας έχει ήδη μιλήσει και θα σας αποκαλύψει ακόμη περισσότερα στο εγγύς μέλλον. Πρόσφατα πάντως είδαμε και κάποιες δημοσιεύσεις σε εφημερίδες («Έθνος», «Φιλελεύθερος») για τον προπαγανδιστικό πόλεμο που έχει ξεσπάσει στο Διαδίκτυο από εκατοντάδες τουρκόφρονες bloggers υπέρ της αναβίωσης της «Δημοκρατίας της Δυτικής Θράκης» (Batı Trakya Bağımsız Hükümeti).

Για να κάνουμε και λίγη… Ιστορία, επρόκειτο για το προσωρινό κρατικό μόρφωμα που ιδρύθηκε λίγο μετά το τέλος του Β΄ Βαλκανικού Πολέμου, στις 31 Αυγούστου 1913, εξαιτίας μιας επανάστασης των μουσουλμάνων της περιοχής κατά των βουλγαρικών κατοχικών στρατευμάτων (θυμίζουμε ότι λίγες μέρες μόλις πριν, με τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου – στις 15/8/1913 – τα μεταξύ Νέστου και Έβρου θρακικά εδάφη είχαν επιδικαστεί στη Βουλγαρία). Στόχος του ουσιαστικά σκιώδους αυτού κρατιδίου (που διατηρήθηκε εν ζωή ως τις 25 Οκτωβρίου 1913) ήταν φυσικά η μελλοντική του επανένταξη στα εδάφη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Το εφήμερο λοιπόν αυτό κρατίδιο δείχνει πλέον να… στοιχειώνει για τα καλά τα όνειρα των διαδικτυακών (και όχι μόνο) τουρκοφρόνων, που το επικαλούνται συνεχώς. Και βέβαια για την πράσινη σημαία με την ημισέληνο, ήδη γνωρίζαμε από καιρό ότι… φοριέται ως σύμβολο των τουρκικών πόθων. Εκείνο όμως που δεν γνωρίζαμε, είναι ότι οι εν λόγω ερίτιμοι φίλοι μας έχουν κυκλοφορήσει μέχρι και τον… εθνικό ύμνο της Δυτικής Θράκης (που φέρεται μάλιστα να έχει γραφεί από τον Σουλεϊμάν Ασκερί, δηλαδή τον πρόεδρο εκείνου του κρατιδίου). Τον βρήκαμε να κυκλοφορεί… αδέσποτος στο Διαδίκτυο και σας τον παραθέτουμε παρακάτω σε βίντεο. Όσοι όμως δεν γνωρίζετε τουρκικά, διαβάστε και τη μετάφραση των στίχων του (από τον συνεργάτη μας Μ.Κ.):

«Ω γνήσιο τέκνο των Τούρκων της Δυτικής Θράκης, τι ευτυχία σε σένα
Εσύ µε το αίµα σου έδωσες ζωή στον πόλεµο της ανεξαρτησίας.
Ο τρανός σου ηρωισµός χαράχτηκε σε κάθε µεριά του σύµπαντος.
Προσοχή στέκονται τα έθνη ενώπιον της εθνικής σου σηµαίας.
Τα χώµατα που πατάς είναι γεµάτα από τους δοξασµένους σου ήρωες.
Οι εχθροί δεν µπορούν να ενοχλήσουν την µεγαλόπρεπη ψυχή των ηρώων σου.
Τι µεγαλοπρεπής τιµή προς την σηµαία σωτηρίας µε την οποία τυλίχτηκαν οι
δοξασµένοι ήρωες, να θάβεσαι στο χώµα των προγόνων.
Στην πατρίδα σου πνέει άνεµος ελευθερίας και ανεξαρτησίας
Οι γενναίοι αγωνιστές ανατρέπουν αυτήν την βρώµικη σκλαβιά.
Δεν υπάρχει ποτέ επιστροφή από αυτόν τον δοξασµένο πόλεµο ανεξαρτησίας!
Μπροστά µας ακόµα και ατσάλινοι στρατοί να βγούνε δεν µας τροµάζουν!
Εµείς για την εθνική ανεξαρτησία, διαβήκαµε τον Έβρο και τον Νέστο,
Φτάσαµε στον στόχο µας νικώντας, συντρίβοντας όλους τους εισβολείς
Ανοίξαµε στα Βαλκάνια περίοδο µιας δοξασµένης δηµοκρατίας
Εµείς για πρώτη φορά ανάψαµε τη δάδα της ελευθερίας.
Αυτή η σηµαία θα κυµατίζει, αυτή η δηµοκρατία θα ζήσει.
Οι εχθροί απέναντι µας, πανικόβλητοι θα φύγουν!
Είµαστε εγγόνια ενός έθνους που χιλιάδες χρόνια ζει ελεύθερο,
εκείνο δηµιούργησε τις στέπες, είµαστε λιοντάρια, γεράκια των ουρανών.
Πάντα οι έφοδοι των αγωνιστών θυµίζουν φουρτούνες.
Στον πόλεµο οι εχθροί λιποθυµούνε από τον τρόµο του µεγαλείου µας.
Η Δηµοκρατία της Δυτικής Θράκης θα ζήσει, θα ζήσει!
Τα έθνη θα τα χάσουν µπροστά στην πρόοδο µας!
Ω γλυκιά Δυτική Θράκη!… Να λοιπόν, σώθηκες από την σκλαβιά.
Ω εχθροί!… Μη νοµίζετε πως το έθνος αυτό κουράστηκε από τους πολέµους
Οσονούπω θα κυµατίσει στη χώρα η µεγαλοπρεπής σηµαία της Δηµοκρατίας,
Όλοι αυτοί οι Δυτικοθρακιώτες µέχρι τον αιώνα τον άπαντα θα ζήσουν ελεύθεροι»!

Εμείς βέβαια, μετά απ’ όλα αυτά τα… επικώς συγκινητικά (και ασφαλώς κυρίως για την αναβίωσή τους στις αρχές του 21ου αιώνα), τι άλλο πια να προσθέσουμε; Ίσως μόνο το ότι για κάποια πράγματα, όσο γελοία κι αν φαίνονται, θα μπορούσε ενδεχομένως κάποτε να αποδειχθεί μοιραίο λάθος το να υποτιμούμε, αντιμετωπίζοντάς τα εσαεί μέσα στα συνήθως υπεραπλουστευτικά πλαίσια της γραφικότητας… Ν.Δ.

ΥΓ. Απολαύστε τώρα και τον…Ύμνο. (Καλά, ως προς το…ηχητικόν μέρος του πράγματος βέβαια, εμείς αισθανόμαστε υποχρεωμένοι να σας προειδοποιήσουμε ότι καλό θα ήταν να αναμένετε κάτι ακόμη πιο κωμικό και πάντως όχι ακριβώς… επικό)!

http://www.youtube.com/v/YVh4Rr1GJ94&hl=en_GB&fs=1&

Η παρωχημένη εθνική συνείδηση και η παρωχημένη προπαγάνδα 27/01/2010

Σχόλιο Συντακτικής Ομάδας: Οι απαντήσεις του καθηγητή κ. Βασίλη Φίλια είναι συντριπτικές ως προς στις κατηγορίες του Διονύση Γουσέτη πως ο Ελληνισμός πάσχει από …παρωχημένη εθνική συνείδηση! Μέσα στην παραζάλη του, ο Διονύσης Γουσέτης ανακαλύπτει μια φανταστική σύνδεση ενός τοπικιστικού επαρχιωτισμού και εθνικής συνείδησης, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να χτυπήσει συμπλέγματα κατωτερότητας των Ελλήνων. Ποιος είπε πως οι Έλληνες που νιώθουν Ευρωπαίοι έχουν αυτές τις απόψεις; Εμείς κύριε Γουσέτη, δεν συμφωνούμε με τις απόψεις σας…

‘Επιτροπή Ενημερώσεως επί Εθνικών Θεμάτων’
«Καθηγητής Βασίλης Φίλιας γράφει»
25 Ιανουαρίου 2010
Βασίλης Φίλιας (Καθηγητής Κοινωνιολογίας)

Η κολοβή γνώση, η ημιμάθεια, είναι χειρότερη από την αμάθεια, δεδομένου ότι ο αμαθής διατηρεί μια αμεσότητα πρόσληψης της πραγματικότητας, που ο αμαθής έχει χάσει. Αφορμή της παρέμβασης μου αυτής το κείμενο του Διονυσίου Γουσέτη περί «παρωχημένης εθνικής συνείδησης» στην «Καθημερινή» της 13/1/2010 και το δραγώνιο εθνοφονικό παραλήρημα.Ίσως μετά τη γνωστή επιστολή του Μίκη Θεοδωράκη προς την κ. Δραγώνα να μην ήταν αναγκαία η παρέμβασή μου αυτή, όμως θα πρέπει να εξεταστούν ορισμένα θέματα κάτω από καθαρό επιστημονικό πρίσμα.

Είναι γεγονός ότι η έννοια του Έθνους στη Δύση διαμορφώνεται με την άνοδο των αστικών στρωμάτων – όχι στη Γαλλική Επανάσταση κ. Γουσέτη – ήδη από τον 10ο και 11ο αιώνα.

Γιατί; Διότι τα αστικά στρώματα έρχονται να υπερβούν την «υπερεθνική» φεουδαρχική πολυδιάσπαση και να συλλάβουν την εθνο-κρατική ενότητα και οντότητα ως οργανική ενσωμάτωση κοινών συμφερόντων, ιστορικών παραδόσεων και πολιτιστικών χαρακτηριστικών.

Η Αναγέννηση, ο Διαφωτισμός και το ρήγμα των Νεώτερων χρόνων δεν θα είχε υπάρξει αν δεν είχε πραγματοποιηθεί αυτό το τεράστιο ιστορικό βήμα, δηλαδή η γέννηση του Εθνους-Κράτους. Επομένως η ενότητα του Έθνους δεν συνδέεται μόνο με πολέμους και συγκρούσεις, όπως υπαινίσσονται οι σύγχρονοι παραποιητές της Ιστορίας, αλλά και με τη συνειδητοποίηση καθοριστικών στοιχείων ταύτισης υλικών , ψυχικών και πνευματικού χαρακτήρα σε συλλογικό και ατομικό επίπεδο. Όχι ότι αυτά τα στοιχεία δεν προυπήρχαν , αλλά δεν είχαν συνειδητοποιηθεί ώστε να λειτουργήσουν ως ενεργός μοχλός και κινητήρια δύναμη της Ιστορίας. Ένας μοχλός που μετέβαλλε τη στατική κοινωνία υπαίθρου της φεουδαρχίας σε δυναμικά εξελισσόμενη κοινωνία πόλεων και επέτρεψε στον άνθρωπο να ξεπεράσει την «ειδωλολατρεία της φύσης» [Κ. Μάρξ] και να την καθυποτάξει , γνωρίζοντας τους νόμους της. Αν ο κ. Γουσέτης εγνώριζε αυτά στοιχειωδώς δεν θα κατέφευγε στο αφιέρωμα του μη επιστημονικού «Εξπρές» και σε κάποιο Γάλλο καθηγητή Μισέλ Βινόκ, προκειμένου να στηρίξει το επιστημονικό ανυπόστατο του έργου της κ. Δραγώνα.

Είναι φανερόν ότι δεν γνωρίζει , αλλά όφειλε να γνωρίζει – όπως και η μέντωρ του κ. Δραγώνα – ότι στην περίφημη πραγματεία του για τον Μακιαβέλι, ο Αντόνιο Γκράμσι [ ή μήπως και αυτός καμουφλαρισμένος ακροδεξιός; ] εμπεδώνει επιστημονικά ότι ο μεγάλος αυτός πολιτικός διανοητής της Αναγέννησης ξεκινά και τελειώνει με το επιχείρημα ότι η κακοδαιμονία της Ιταλίας της εποχής του οφείλετο στο γεγονός ότι στη χώρα αυτή η πολυδιάσπαση δεν είχε επιτρέψει την πραγματοποίηση της εθνικής ενότητας του ιταλικού λαού και ζητούσε τον τύπο εκείνο του «Ηγεμόνα» που θα μπορούσε να το κάνει με κάθε μέσο. Σαφέστατα η ιδέα του Έθνους λειτούργησε ως εφαλτήριο για την ανάπτυξη ανταγωνιστικών εθνικισμών και τη λογική του «πας μη Έλλην βάρβαρος» που ξεπερνάει κατά πολύ τα όρια του ανήκειν , του «εμείς», που είναι σύμφυτη με την έννοια του Έθνους και αυτό βέβαια πρέπει να καταπολεμηθεί και να εξαλειφθεί , διότι λειτουργεί στη βάση ενός ακραίου θετικού στερεοτύπου για το «εμείς» και ενός ακραίου αρνητικού στερεοτύπου για του «άλλους». Όμως για να φτάσουμε σε μία διαδικασία αλληλοκατανόησης μεταξύ των Εθνών πρέπει να πληρούται ο όρος της αμοιβαιότητας , που φυσικά δεν πληρούται όταν η μία πλευρά διώκει, εξευτελίζει και απειλεί [ας θυμηθούμε τα όσα πρόσφατα κατήγγειλε ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος] ή περιπίπτει σε μεγαλοιδεατικούς και ανιστόρητους παραλογισμούς σκοπιανής κοπής και ραφής.

Ας γίνουμε όμως πιο συγκεκριμένοι ως προς τα καθ ημάς, όπου ένα μίγμα άγνοιας και συνειδητής διαστρέβλωσης των ιστορικών δεδομένων επιτρέπει τη διατύπωση θέσεων και επιχειρημάτων εντελώς λαθεμένων.

Πρώτον η πολιτισμική συνέχεια του ελληνισμού – ανεξάρτητα από την οθωμανική κατάκτηση – ήταν αδιάκοπη και ακριβώς γι’ αυτό η αντίληψη της εθνικής ταυτότητας και ιδιαιτερότητας ήταν διάχυτη σε όλα τα στρώματα του λαού – όπως αποδεικνύεται από όλα τα γραπτά κείμενα, τα ήθη και τα έθιμα , τη λαική μούσα , τις λαικές πολιτισμικές παραδόσεις όλων των κατηγοριών – σ’ολη τη διαδρομή του χρόνου από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα.

Δεύτερον η ελληνική γλώσσα – το υπερτατο αυτό πολιτιστικό στοιχείο – δεν έγινε ποτέ νεκρή , όπως π.χ. τα λατινικά , παρά τις όποιες μεταλλαγές που υπέστη όπως κάθε ζωντανή γλώσσα. Γι ‘ αυτό και δεν χρειάστηκε κανέναν Λούθηρο ή τη Γαλλική Ακαδημία για να ενοποιηθεί, όπως συνέβη με τη γερμανική και τη γαλλική αντίστοιχα. Πέραν τούτου οι όποιοι «διεθνιστές» ισοπέδωσης και ομοιομορφοποίησης λησμονούν ότι η ελληνική γλώσσα ήταν η lingua franca, η κοινή γλώσσα συνενόησης, όχι μόνο στο πλαίσιο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας , αλλά σε ολόκληρη την Ανατολή.

Τριτον οι πολιτιστικές επιδράσεις του ελληνισμού στην Βαλκανική και τη Ρωσία, όχι μόνον απλά λόγω ιστορικού παρελθόντος και του αρχαίου μεγαλείου, αλλά κατ ‘ εξοχήν ως ζωντανή και πάλλουσα πραγματικότητα , υπήρξαν κυριολεκτικά ανυπολόγιστες.

Επομένως η εθνική συνείδηση των Ελλήνων, η συνείδηση της εθνικής ταυτότητας δεν είναι κατασκευή , προιόν του ρωμαντισμού του 19ου αιώνα και κακέκτυπο του δυτικού προτύπου. Είναι οργανική μετεξέλιξη μιάς νοηματικής σύλληψης και συνειδητοποίησης , που οι ρίζες τους ανάγονται σε ιστορικό-πολιτισμικά δεδομένα, που ξεπερνούν κατά πολύ τα όρια του αστικού μετασχηματισμού , όπως συνέβη στη Δύση. Ισχυρίζεται ο κ. Γουσέτης ότι ο ελληνικός πατριωτισμός εδράζεται ακόμα σε μία παρωχημένη αγροτική περίοδο. Τι σημαίνει αυτό; Τίποτα και μάλιστα είναι βαθύτατα αντιφατικό όταν ο ίδιος υποστηρίζει ότι η έννοια του Έθνους γεννήθηκε με την Γαλλική Επανάσταση που είναι η «επανάσταση της τρίτης τάξης» δηλαδή των αστών !!

Ο πολιτισμός της ανθρωπότητας συγκροτήθηκε ως ένα πελώριο μωσαικό που συντίθεται από ψηφίδες , που συνεισέφεραν όλοι οι λαοί μέσα από μία αδιάκοπη όσμωση, αλληλόδραση και μετάλλαξη. Η λεγόμενη «παγκοσμιοποίηση» που ουδέποτε πρέπει να αναφέρεται χωρις την προσθήκη … «και Νέα Τάξη πραγμάτων» δεν έχει καμμία σχέση με οικουμενισμό και διεθνισμό, που προυποθέτουν σχέσεις «επι ίσοις όροις», σχέσεις ισότητας. Η «παγκοσμιοποίηση» δεν συνιστά απλά μία διαδικασία επικυριαρχιάς των γιγάντιων μονοπωλιακών και τραπεζικών συμφερόντων , αλλά και προυποθέτει και την εξάλειψη του διαφορετικού ώστε να μην υπάρχουν αντιστάσεις στον παγκόσμιο οικονομικό – πολιτικό έλεγχο. Ακριβώς γι’ αυτό στο ιδεολογικό περίγραμμα της «παγκοσμιοποίησης» εντάσσεται η λογική του «τέλους των ιδεολογιών» , της κατάργησης του Έθνους , της πολιτισμικής εξομοίωσης. Το νευραλγικό χαρακτηριστικό αυτής της προσέγγισης συνίσταται στην ελαχιστοποίηση της σημασίας της Ιστορίας και της ιστορικής μεταβολής , ο καθαγιασμός και η διατήρηση του «γε νυν έχοντος», όπως ακριβώς συλλαμβάνεται από το αμερικανικό δομολειτουργισμό στην Κοινωνιολογία και στον συμπεριφορισμό στην Ψυχολογία *

Αυτά όλα δεν τα αντιλαμβάνονται «προοδευτικοί» του τύπου Δραγώνα – Φραγκιαδάκη – Ρεπούση – Γουσέτη και Σία. Δεν τα αντιλαμβάνονται ή δεν θέλουν να τα αντιληφθούν; Είναι ένα ερώτημα.

Πάντως συνειδητά ή ασυνείδητα με τη λογική τους αυτή γίνονται τυμπαμοκρούστες και προωθητές του ιμπεριαλιστικού οδοστρωτήρα , που κρύβεται πίσω από την ιδέα της παγκοσμιοποίησης και μιάς ψευδεπίγραφης πολυπολιτισμικότητας. Εκτός και αν η ασύδοτη δυτικοφρένεια τους ανάγεται στην περιοχή της ψυχοδιανοητικής διαταραχής σε τρόπο ώστε με στρεβλωτική πρισματική διάθλαση να βλέπουν την ελληνική κοινωνία , που πάντοτε υπήρξε ανεκτική στο ξένο και το διαφορετικό ως «κλειστή» έναντι της υποτιθέμενης «ανοικτής» των δυτικοευρωπαίων και των Αμερικανών.

*Θα ηταν χρήσιμο οι ιεροκήρυκες του εθνομηδενισμού να διαβάσουν επ αυτών τα βιβλία μου «Κοινωνιολογία του Πολιτισμού» και «Συμβολή στον επαναπροσδιορισμό της Ψυχολογίας ως Επιστήμης του Ανθρώπου» , στις εκδόσεις Παπαζήση.

– – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – –

‘Καθημερινή’
«Η θλίψη της παρωχημένης εθνικής συνείδησης»
13 Ιανουαρίου 2010
Διονύσης Γουσέτης

Είναι να θλίβεσαι. Το μάλλον συντηρητικό γαλλικό περιοδικό «Εξπρές», στο χριστουγεννιάτικο τεύχος του, απομυθοποιεί την ιστορία της Γαλλίας. Ο επικεφαλής του αφιερώματος καθηγητής Μισέλ Βινόκ, συγγραφέας 30 ιστορικών συγγραμμάτων, εξηγεί: «Για να υπάρξει ιστορία ενός έθνους πρέπει να υπάρξει προηγουμένως το έθνος. Γι’ αυτό οι πρώτες ιστορίες του γαλλικού έθνους εμφανίζονται μετά τη Γαλλική Επανάσταση και τον ρομαντισμό… Η ιστορία του έθνους είναι εργαλείο διαμόρφωσης της εθνικής ταυτότητας». Παρόμοιες διαπιστώσεις έκανε η καθηγήτρια Θάλεια Δραγώνα στην Ελλάδα. Η διαφορά είναι ότι το αφιέρωμα του «Εξπρές» είναι κοινός τόπος για τους Γάλλους, ενώ στην καθυστερημένη καθ’ ημάς Ανατολή έπεσαν οι υπερεθνικόφρονες να την εξοντώσουν πολιτικά, απαιτώντας την παραίτησή της από τη θέση της Ειδικής Γραμματέως Θεμάτων Εκπαιδευτικού Σχεδιασμού, όπου την όρισε η κυβέρνηση. Οι Γάλλοι δεν νιώθουν να θίγεται ο πατριωτισμός και ο εθνικισμός τους όταν διαβάζουν τις ρήσεις του Βινόκ. Και δίνουν αυτόματα υπηκοότητα σε όποιο παιδί γεννηθεί στη χώρα τους. Η κοινωνία τους είναι ανοιχτή. Η δική μας κοινωνία είναι επαρχιώτικη κλειστή και γι’ αυτό κομπλεξική και καχύποπτη απέναντι στους γείτονες, στις μειονότητες, στους μετανάστες, σε κάθε τι διαφορετικό.

Είναι να θλίβεσαι. Σύμφωνα με τον ανθρωπολόγο και φιλόσοφο Ερνεστ Γκέλνερ, ο πατριωτισμός του εδάφους, που δεν βλέπει γύρω του παρά γείτονες και ιμπεριαλιστές που επιβουλεύονται την εδαφική ακεραιότητά μας και συγχρόνως θέλει να επεκτείνει την εδαφική κυριαρχία σε βάρος των γειτόνων, είναι παρωχημένος. Είναι ο πατριωτισμός της εποχής της αγροτικής παραγωγής, όπου το έδαφος ήταν καθοριστικός παράγων για την παραγωγή. Αντίθετα, στη βιομηχανική εποχή πατριωτισμός σημαίνει να είσαι καλύτερος από τους ανταγωνιστές σου. Στη δε μεταβιομηχανική εποχή της παγκοσμιοποίησης και της Ε. Ε., όπου κάθε κράτος-μέλος έχει εκχωρήσει αυτόβουλα μέρος της εξουσίας του, ο πατριωτισμός τείνει να αμβλύνεται. Στη χώρα μας ο πατριωτισμός βρίσκεται ακόμη στην αγροτική περίοδο. Ελάχιστοι πονούν που είμαστε πρώτοι στην Ε. Ε. σε όλα τα αρνητικά και τελευταίοι σε όλα τα θετικά. Ελάχιστοι ντρέπονται για τον διεθνή ευτελισμό μας ή για το καθεστώς επιτήρησης που συρρικνώνει την εθνική κυριαρχία μας. Και όσοι Ελληνες νιώθουν και Ευρωπαίοι καθυβρίζονται ως αφελληνισμένοι, ευρωλιγούρηδες, εθνομηδενιστές, αν όχι προδότες και πράκτορες. Ο Φίλιππος Ηλιού έγραψε το 1983 ότι «η ελληνική κοινωνία εξακολουθεί να βρίσκεται αντιμέτωπη με προβλήματα που είχαν ήδη τεθεί στις αρχές του 19ου αιώνα».

Η παρωχημένη εθνική συνείδηση είναι συνείδηση εικονική. Είναι υπαίτια της κλειστής κοινωνίας μας. Γι’ αυτό, αντί να ωφελεί βλάπτει το έθνος. Ωστόσο, οι φορείς της δημιουργούν σάλο, επηρεάζουν αποφάσεις και καθηλώνουν και τη σκέψη των υπολοίπων, αφού καθορίζουν το πεδίο συζήτησης και αντιπαράθεσης. Ετσι, η καινοτόμα σκέψη αποτελματώνεται. Οι προσπάθειες για πρόοδο υφίστανται καθίζηση. Είναι να θλίβεσαι γιατί αξίζουμε καλύτερη τύχη.

Η συνέχεια του ελληνισμού και οι αμφισβητίες 20/01/2010

Σχόλιο Σ.Ο.: «Είναι αντεπιστημονική θέση και φανατική ιδεοληψία η προσπάθεια να μας πείσουν κάποιοι ότι δήθεν μέχρι το 1821 δεν ξέραμε ποιοί είμαστε και ότι ορισμένοι διανοητές δημιούργησαν ένα τεχνητό νεοελληνικό έθνος». Στο άρθρο του αυτό ο Κωνσταντίνος Χολέβας, οπλισμένος με αδιάσειστα ιστορικά τεκμήρια, αποκαθηλώνει τα ψεύδη όσων ισχυρίζονται πως ο Ελληνισμός είναι ένα κατασκεύασμα.

‘Αντίβαρο’
«Η συνέχεια του ελληνισμού και οι αμφισβητίες»
06 Ιανουαρίου 2010
Κωνσταντίνος Χολέβας

Μέσα σέ ὅλη τήν πνευματική σύγχυση τῆς ἐποχῆς μας παρατηροῦμε ὁρισμένους διανοητές νά ἀμφισβητοῦν τή συνέχεια τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί νά ἰσχυρίζονται ὅτι ὁ Νέος Ἑλληνισμός «κατασκευάσθηκε» τόν 19^ο αἰῶνα καί ὅτι ἡ σχέση μας μέ τούς Ἀρχαίους Ἕλληνες καί τό Βυζάντιο-Ρωμανία εἶναι μύθος «ἐθνικιστικός». Βεβαίως στή χώρα μας ἔχουμε καί ὀρθῶς ἐλευθερία ἐκφράσεως. Ὅμως ἡ ἀνησυχία μας αὐξάνεται ὅταν τέτοιες ἀνιστόρητες ἀπόψεις ἐκφράζονται ἀπό συγγραφεῖς σχολικῶν βιβλίων καί ἀπό στελέχη πού διορίζονται σέ καίριες θέσεις τοῦ πάλαι ποτέ Ὑπουργείου Ἐθνικῆς Παιδείας καί Θρησκευμάτων. Οἱ ἄνθρωποι αὐτοί δογματίζουν αὐθαιρέτως καί ἀγνοοῦν ἤ διαστρέφουν τίς πάμπολλες ἱστορικές πηγές, οἱ ὁποῖες ἀποδεικνύουν τήν ἐθνολογική καί πολιτιστική συνέχεια τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Υπενθυμίζουμε μερικές χρήσιμες ἱστορικές ἀλήθειες:

Μπορεῖ τό Βυζαντινό κράτος νά ἦταν πολυεθνικό καί ὁ Αὐτοκράτωρ νά διατηροῦσε γιά πολιτικούς λόγους τόν τίτλο «Βασιλεύς Ρωμαίων», ὅμως μέσῳ τῆς παιδείας καί τῆς γλώσσας τό κράτος διεκήρυττε τήν ἑλληνικότητά του. Ἡ Αἰνειάδα τοῦ Βιργιλίου, τό ἔπος τῆς λατινικῆς Ρώμης, οὐδέποτε ἐδιδάχθη σἐ ὁποιαδήποτε βαθμίδα τῆς ἐκπαιδεύσεως, ἐνῷ ἀντιθέτως μικροί καί μεγάλοι μάθαιναν ἀπό στήθους τά Ὁμηρικά ἔπη.

Τό 1250, μετά τήν κατάληψη τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀπό τούς Σταυροφόρους,  ὁ Αὐτοκράτωρ τῆς Νικαίας Ἰωάννης Γ΄ Δούκας Βατάτζης γράφει πρός τόν Πάπα Νικόλαο Θ΄ ὅτι οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί Αὐτοκράτορες χρησιμοποιοῦν  τόν τίτλο «Βασιλεύς Ρωμαίων», ἀλλά κατάγονται ἀπό τό ἀρχαῖο γένος τῶν Ἑλλήνων, τό ὁποῖο γέννησε τή σοφία τοῦ κόσμου. Προσθέτει δέ ὅτι στούς Ἕλληνες ἐδόθη ἀπό τόν Μέγα Κωνσταντῖνο ἡ Πόλις καί ὅτι οἱ οἰκογένειες Δούκα καί Κομνηνῶν εἶναι ἑλληνικές. (1)

Κατά τή συγκινητική τελευταία ὁμιλία του πρός τούς πολιορκημένους στίς 28-5-1453 ὁ Κωνσταντῖνος Παλαιολόγος -ὅπως καταγράφει ὁ Φραντζῆς- χαρακτηρίζει τούς ὑπηκόους του ἀπογόνους Ἑλλήνων καί Ρωμαίων καί τήν Κωνσταντινούπολη καταφύγιο τῶν Χριστιανῶν, «ἐλπίδα καί χαράν πάντων τῶν Ἑλλήνων».

Στή διάρκεια τῆς Τουρκοκρατίας ἡ ἑλληνική συνείδηση διατηρεῖται στίς ψυχές τῶν κατατατρεγμένων προγόνων μας χάρις κυρίως στούς ἐκκλησιαστικούς ἄνδρες. Γύρω στό 1700 ὁ φλογερός ἱεροκῆρυξ καί Ἐπίσκοπος Κερνίτσης καί Καλαβρύτων Ἠλίας Μηνιάτης ὁμιλῶν στή Βενετία παρακαλεῖ ὡς ἑξῆς τήν Παναγία: «Ἕως πότε πανακήρατε Κόρη τό τρισάθλιον Γένος τῶν Ἑλλήνων ἔχει νά εὑρίσκεται εἰς τά δεσμά μιᾶς ἀνυποφέρτου δουλείας…». (2)

Κατά τήν περίοδο αὐτή χρησιμοποιοῦνται καί τά τρία χαρακτηριστικά ὀνόματα: Ἕλλην, Ρωμηός, Γραικός. Τό Γραικός στό στόμα τῶν ξένων δέν ἔχει πάντα θετική σημασία, ὅμως χρησιμοποιεῖται καί ἀπό πολλούς Ὀρθοδόξους Ἕλληνες συγγραφεῖς. Π.χ. Ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης στά τέλη τοῦ 18^ου αἰῶνος ὀνομάζει τήν Ἑλλάδα Γραικία (3). Τήν σύνθεση καί τῶν τριῶν ὀνομάτων βλέπουμε στό ποίημα «Ἅλωσις Κωνσταντινουπόλεως» τοῦ Ἐπισκόπου Μυρέων Ματθαίου τό 1619:

Ἀλλοίμονον, ἀλλοίμονον στό γένος τῶν Ρωμαίων…

Ὦ, πῶς ἐκαταστάθηκε τό γένος τῶν Ἑλλήνων…

Σ’ἐμᾶς εἰς ὅλους τούς Γραικούς νά ἔλθῃ τούτ’ τήν ὥρα. (4)

Οἱ Ἕλληνες ἀκόμη καί μέσα στή δυστυχία καί τή μερική ἀγραμματωσύνη λόγῳ δουλείας- δέν λησμονοῦν τίς ἀρχαῖες ἑλληνικές ρίζες τους. Ἀπό τό 1529 μέχρι τό 1821 τό δημοφιλέστερο λαϊκό ἀνάγνωσμα εἶναι «Ἡ Φυλλάδα τοῦ Μεγαλέξανδρου» πού θυμίζει τή δόξα τῶν Ἑλλήνων Μακεδόνων. Στούς νάρθηκες πολλῶν ναῶν καί μοναστηριῶν ζωγραφίζουν οἱ ἁγιογράφοι τούς ἀρχαίους Ἕλληνες σοφούς γιά νά δείξουν στό ἐκκλησίασμα καί στούς μαθητές τῶν Κρυφῶν Σχολειῶν ποιά εἶναι ἡ πραγματική καταγωγή τους. Λίγα χρόνια πρίν ἀπό τήν Ἑλληνική Ἐπανάσταση οἱ ναυτικοί μας τοποθετοῦν στά πλοῖα τους ὡς ἀκρόπρωρα τά κεφάλια μεγάλων μορφῶν τῆς Ἀρχαιότητος, ὅπως τοῦ Θεμιστοκλέους κ.ἄ.

Ἀλλά καί ἡ σύνδεση μέ τή βυζαντινή Ρωμηοσύνη ( ὁ ὅρος ἀπό τή Νέα Ρώμη-Κωνσταντινούπολη) παραμένει σταθερή καί διατρανώνει  τή συνέχεια τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Τά Συντάγματα τῶν Ἐθνοσυνελεύσεων τοῦ Ἀγῶνος (1821-1827) καθιερώνουν ὡς νομοθεσία τῆς Νέας Ἑλλάδος «τούς νόμους τῶν Χριστιανῶν ἡμῶν Αὐτοκρατόρων». Ὁ Ἰωάννης Καποδίστριας, ὁ πρῶτος Κυβερνήτης τῆς ἐλεύθερης Ἑλλάδος, θεσμοθετεῖ τήν Ἑξάβιβλο τοῦ Κωνσταντίνου Ἀρμενοπούλου, ἕναν βυζαντινό κώδικα τοῦ 1345, ὡς τό ἀστικό δίκαιο τῆς χώρας καί τοῦτο ἴσχυσε μέχρι τό 1946!

Οἱ ἀγωνιστές τοῦ 1821 αἰσθάνονταν ὅτι συνεχίζουν καί τήν ἀρχαία ἑλληνική καί τή βυζαντινή παράδοση. Σέ ἰταλική ἐφημερίδα τοῦ 1821 ἀναφέρονται τά λόγια τοῦ Ἀθανασίου Διάκου ὅτι ἀγωνίζεται «γιά τόν Χριστό καί γιά τόν Λεωνίδα» (5).  Καί ὁ Θεόδωρος Κολοκοτρώνης συζητῶντας μέ τόν Ἄγγλο Ναύαρχο Χάμιλτον θεωρεῖ ἑαυτόν ὡς συνεχιστή τοῦ Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, ὁ ὁποῖος οὐδέποτε συνθηκολόγησε, καί χαρακτηρίζει τό Σοῦλι καί τή Μάνη μαζί μέ τούς κλεφταρματολούς ὡς τή φρουρά τοῦ τελευταίου Βυζαντινοῦ Αὐτοκράτορος.

Εἶναι, λοιπόν, ἀντεπιστημονική θέση καί φανατική ἰδεοληψία ἡ προσπάθεια νά μᾶς πείσουν κάποιοι ὅτι δῆθεν μέχρι τό 1821 δέν ξέραμε ποιοί εἴμαστε καί ὅτι ὁρισμένοι διανοητές δημιούργησαν ἕνα τεχνητό νεοελληνικό ἔθνος. Ὅσοι ψάχνουν γιά τεχνητά ἔθνη ἄς μήν ματαιοπονοῦν ἀλλοιώνοντας τήν ἐλληνική Ἱστορία. Ἄς κοιτάξουν λίγα πρός βορρᾶν καί θα βροῦν τό τεχνητό «μακεδονικό ἔθνος» τῶν Σκοπίων. Ἐμεῖς θά μελετοῦμε τήν ἱστορική ἀλήθεια χωρίς φόβο καί πάθος καί θά διατηροῦμε τήν ἑλληνική μας συνείδηση ἐνθυμούμενοι ὅτι ὡς Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί δεχόμαστε τόν γνήσιο πατριωτισμό καί ἀπορρίπτουμε τά δύο ἄκρα: Τόν ἐθνοφυλετισμό καί τόν ἐθνομηδενισμό.

(1)    Ἀπ. Βακαλοπούλου, Πηγές Ἱστορίας τοῦ Νέου Ἑλληνισμοῦ, Α΄τόμος, Θεσσαλονίκη 1965, σελ. 50-53.

(2)    Πρωτοπρ. Γεωργίου Μεταλληνοῦ, Τουρκοκρατία, ἐκδόσεις ΑΚΡΙΤΑΣ, Ἀθήνα 1988, σελ. 207.

(3)    Στό ἔργο του «Ὁμολογία Πίστεως». Κυκλοφορεῖται ἀπό τήν Ἱερά Μητρόπολη Παροναξίας σέ πανομοιότυπη ἔκδοση τῆς Α΄ ἐκδόσεως τοῦ 1819, Νάξος 2009.

(4)    Ἀνθολογεῖται στή «Βυζαντινή Ποίηση» τοῦ Γεωργίου Ζώρα. Τό βρῆκα στό βιβλίο τοῦ Γιώργου Καραμπελιᾶ: 1204, ἡ Διαμόρφωση τοῦ Νεωτέρου Ἑλληνισμοῦ, Ἐναλλακτικές Ἐκδόσεις, Ἀθήνα 2007 ( Β΄ἔκδοση), σελ. 44.

(5)    Κωνσταντίνου Σάθα «Ἕλληνες Στρατιῶται ἐν τη Δύσει», ἐκδόσεις ΦΙΛΟΜΥΘΟΣ, Ἀθήνα 1993, σελ. 65.

Παρουσίαση βιβλίου: «Οι Κύπριοι Εθελοντές στους Εθνικούς Αγώνες» 15/12/2009

Το Κυπριακό Κέντρο Μελετών (ΚΥ.ΚΕ.Μ.) σας προσκαλεί στην παρουσίαση του βιβλίου του συγγραφέα – ιστορικού Γιάννη Σπανού:

«Οι Κύπριοι Εθελοντές στους Εθνικούς Αγώνες»

την Τρίτη 15 Δεκεμβρίου 2009, στις 19:15 στο Πολιτιστικό Κέντρο της Μαρφίν Λαΐκής Τράπεζας στη Λευκωσία (γωνιά Λεωφόρου Μακαρίου και Μπουμπουλίνας 1).

Παρουσιάζουν:

– Κλαίρη Αγγελίδου – πρώην Υπουργός Παιδείας και Πολιτισμού

– Χρήστος Ιακώβου – Διευθυντής ΚΥ.ΚΕ.Μ.

– Λάζαρος Μαύρος – Δημοσιογράφος

Σχόλια από το συγγραφέα του βιβλίου Γιάννη Σπανό.

Συντονιστής: Σάββας Παύλου, φιλόλογος – συγγραφέας

Κατά παραγγελίαν «ιστορίες» 05/12/2009

Σχόλιο Συντακτικής Ομάδας: Η αναθεώρηση της ιστορίας είναι ένα θέμα που απασχολεί κατά καιρούς την πολιτική σε Ελλάδα και Κύπρο. Πιο συγκεκριμένα, απασχολεί τους Έλληνες πολιτικούς εν σχέσει με τις ελληνοτουρκικές σχέσεις και πώς αυτές θα υποβοηθηθούν από μια αναθεώρηση και συχνά σχετίζεται με τις εξελίξεις στο Κυπριακό. Μάλιστα προτάθηκε κατά καιρούς, στο πλαίσιο ενός σχεδίου λύσης ή της βελτίωσης των σχέσεων Ελλάδας-Τουρκίας, η σύσταση κοινών επιτροπών για την αναθεώρηση των βιβλίων της ιστορίας. Ο καθηγητής ιστορίας κ. Ιακώβου εξηγεί ότι η ιστορική θεώρηση στην Τουρκία εκκινεί από μια λανθασμένη αφετηρία, την εξυπηρέτηση των παροντικών πολιτικών στόχων του κράτους. Εξυπονοείται ότι η απότοκη ιστορική θεώρηση είναι πολλές φορές μη επιστημονικά αποδεκτή και συνεπώς δεν είναι η ενδεδειγμένη μεταχείριση της ιστορίας ως εργαλείου ικανοποίησης πολιτικών σκοπιμοτήτων!

‘Geopolitics-GR’
«Περί ιστοριογραφίας στην Τουρκία»
25 Οκτωβρίου 2009
Χρήστος Ιακώβου

Κατά καιρούς εγείρεται ως πολιτικό πλέον θέμα η επανασυγγραφή των εγχειριδίων ιστορίας και ο δημόσιος διάλογος που ενσκήπτει επικεντρώνεται στις ιστορικές πτυχές που αφορούν τις Ελληνοτουρκικές σχέσεις. Μέσα από το διάλογο προκύπτουν ευδιάκριτα δύο επίπεδα. Σε πρώτο επίπεδο η συζήτηση καταδεικνύει συγκεκριμένες σχολές σκέψεις ιστοριογραφίας και σε δεύτερο επίπεδο η συζήτηση προσεγγίζει και εξαντλεί το θέμα εξολοκλήρου ως πολιτικό. Η πρώτη τάση κινείται αναμφίβολα σε επίπεδο επιστημονικών επιχειρημάτων και, είτε συμφωνεί είτε διαφωνεί κάποιος με τις απόψεις που παρατίθενται, οφείλει να παραδεχθεί ότι σε αυτό το επίπεδο κυρίαρχο στοιχείο είναι ο ορθολογισμός. Το δεύτερο επίπεδο δεν μπορεί να μπει στη βάσανο της αξιολόγησης και της κριτικής γιατί είναι πλέον αρχή ότι η ιστοριογραφία δεν προσαρμόζεται στις πολιτικές σκοπιμότητες του παρόντος.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα γένεσης εθνικής ιστοριογραφίας, η οποία εξαρχής λειτούργησε ως εργαλειοποιημένη πολιτική διαδικασία επιβολής κρατικής ιδεολογίας είναι η Τουρκική. Καλό θα ήταν να το γνωρίζουν μερικοί προτού προχωρήσουν σε αφελείς αναφορές του τύπου ότι ένθεν και ένθεν είναι όλα τα ίδια.

Η περίοδος από την ίδρυση του τουρκικού κράτους, το 1923, μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1930, χαρακτηρίζεται από τη θεμελιακή αναδόμηση της τουρκικής κοινωνίας με μοναδικό ρυθμιστή των εξελίξεων το ίδιο το κράτος. Η κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και η δημιουργία του κεμαλικού κράτους ανάγκασε τη νέα τουρκική πολιτική ελίτ θα εκλάβει εξ αρχής να επανεξετάσει το θέμα της ταυτότητας, τόσο ως πολιτισμική έκφραση όσο και ως ιστορική ενότητα και συνέχεια. Το γεγονός αυτό προσδιόρισε ένα πλαίσιο δράσης που εκ των πραγμάτων παρήγαγε μια βαθιά συναισθηματική διέγερση σε οποιαδήποτε προσπάθεια αυτοπροσδιορισμού του τουρκικού έθνους.

Ο Ατατούρκ αποφασισμένος να διαρρήξει κάθε δεσμό με το τραυματικό παρελθόν της ισλαμικής οθωμανικής αυτοκρατορίας και αναγκασμένος να διαμορφώσει μια βάση νομιμοποίησης, κατέφυγε στην εφεύρεση ενός μυθικού παρελθόντος κατά το οποίο οι Τούρκοι, προερχόμενοι από την Κεντρική Ασία, καθίστανται πρόγονοι του παγκόσμιου πολιτισμού. Επειδή το ευρωπαϊκό στερεότυπο για τους Τούρκους θεωρούσε ότι ο λαός αυτός ήταν βάρβαρος και κατώτερος, τα νέα δόγματα του τουρκικού εθνικισμού που εμφανίστηκαν μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο ρίζωσαν βαθιά επειδή διεμορφώθησαν από το επίσημο κράτος και προωθήθησαν μέσω της επίσημης εκπαίδευσης που αναφερόταν στην ιστορία των Τούρκων. Η προσπάθεια αυτή του Κεμάλ υπήρξε τόσο έντονη, ώστε, παρόλο που πολλές δογματικές τοποθετήσεις που εξεφράσθησαν τότε επισήμως δεν διακηρύσσονται σήμερα, επέφεραν ωστόσο μία ισχυρή επιρροή τόσο στο πλαίσιο της ακαδημαϊκής ιστοριογραφίας, όσο και στο πλαίσιο των λαϊκών αντιλήψεων για την τουρκική ιστορία.

Ο Ατατούρκ υπήρξε εκείνος που ουσιαστικά διεμόρφωσε τη θεωρία σχετικά με την ιστορία των Τούρκων η οποία είναι γνωστή ως Turk Tarih Tezi (Η Τουρκική Ιστορική Θέση). Παράλληλα, δημιούργησε τους θεσμούς εκείνους, που θα είχαν ως επίσημο καθήκον να επεξεργαστούν, να εκλαϊκεύσουν και να διαδώσουν μέσω αυτής της θεωρίας την επίσημη εκδοχή της ιστορίας στο νεοσύστατο τότε τουρκικό κράτος. Ο Κεμάλ είχε ήδη από την αρχή συνειδητοποιήσει ότι το τουρκικό έθνος σε αντίθεση με το τουρκικό κράτος, είχε μακρόχρονη ιστορία γι’ αυτό και αρχική του επιδίωξη ήταν να τροποποιήσει την ιστορία αυτή κατά τρόπο που να δίνει αίγλη στο μακρύ παρελθόν των Τούρκων. Για τον ιδρυτή του τουρκικού κράτους ήταν πολιτική επιθυμία η επανένωση του έθνους με το παρελθόν και η εθνική ομογενοποίηση ολοκλήρου του πληθυσμού που περιήλθε μέσα στα γεωγραφικά όρια της Τουρκίας. Πιο απλά, το ζήτημα της συγγραφής της ιστορίας ήταν για τον Κεμάλ θέμα πολιτικό και όχι επιστημονικό-ακαδημαϊκό.

Τα βασικά ερωτήματα που απασχολούσαν τον Ατατούρκ όσον αφορά τη συγγραφή της τουρκικής ιστορίας προκειμένου να λυθεί το πρόβλημα του ιστορικού βάθους και της ιστορικής συνέχειας ήταν:

Ποιοι ήσαν οι πρώτοι κάτοικοι της γεωγραφικής έκτασης που συνιστούσε το τουρκικό κράτος και κατ’ επέκταση ποιος λαός ήταν ο πρώτος που δημιούργησε πολιτισμό σε αυτή την περιοχή,

Ποια είναι η θέση της Τουρκίας στον παγκόσμιο πολιτισμό και ποια η συνεισφορά των Τούρκων στην παγκόσμια ιστορία και η ίδρυση του Οθωμανικού κράτους, ως του πρώτου τουρκικού κράτους στην Ανατολία, από ένα τουρκικό φύλο, αποτελεί ιστορικό μύθο. Ως εκ τούτου θα πρέπει να εφευρεθεί μία νέα ερμηνεία για το σχηματισμό του κράτους αυτού.

Με αυτόν τον τρόπο ο Ατατούρκ, όπως και ολόκληρη η στρατιωτική ελίτ που οικοδόμησε το τουρκικό κράτος, υιοθέτησε από την αρχή τη σαφή αντίληψη ότι η ιστορία ήταν έργο του κράτους και θα έπρεπε να καταστεί ένα ισχυρότατο εργαλείο που να ικανοποιούσε τις πολιτικές ανάγκες των δύο πρώτων δεκαετιών του τουρκικού κράτους, δηλαδή της επιβολής της κρατικής ιδεολογίας πάνω στην τουρκική κοινωνία. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, ο Κεμάλ ίδρυσε το 1931 την Επιτροπή Μελέτης της Τουρκικής Ιστορίας, η οποία συμπεριλάμβανε και στρατιωτικούς και συνεδρίαζε όπου βρισκόταν ο Ατατούρκ. Ο δε ίδιος διάβαζε, διόρθωνε και ενέκρινε τα πορίσματά της. Οι δραστηριότητες αυτής της Επιτροπής κορυφώθηκαν το 1932 με τη σύγκληση του πρώτου Συνεδρίου Τουρκικής Ιστορίας το 1932 στην Άγκυρα, όπου διακηρύχθηκε πλέον και επίσημα η Τουρκική Ιστορική Θέση, ανακηρύχθηκε κτήμα του τουρκικού έθνους και υιοθετήθηκε ως επίσημο κρατικό δόγμα.

Κυριάκος Μάτσης: «Ου περί χρημάτων τον αγώνα ποιούμεθα αλλά περί αρετής» 20/11/2009

‘Ιθαγενείς’
«Κυριάκος Μάτσης»
19 Νοεμβρίου 2009

Ο Κυριάκος Μάτσης γεννήθηκε στο Παλαιχώρι της επαρχίας Λευκωσίας στις 23.1.1926. Μετά την αποφοίτησή του από το δημοτικό σχολείο του χωριού, πηγαίνει στο Γυμνάσιο της Αμμοχώστου, όπου διακρίνεται για την πνευματική και εθνική του δράση. Φοίτησε στη Γεωπονική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, όπου ανέπτυξε μεγάλη δράση και χάρη στα ρητορικά του προσόντα διακήρυττε τις απόψεις του για την Κύπρο. Ο Γεώργιος Παπανδρέου, τον αποκαλεί «αηδόνι της Κύπρου», όταν τον ακούει να μιλά με πάθος για το Κυπριακό σε κάποια φοιτητική εκδήλωση. Το 1956, παρόλο που ήταν ήδη ενταγμένος στον Αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α. ιδρύει την Εθνική Φοιτητική Ένωση Κυπρίων Θεσσαλονίκης (Ε.Φ.Ε.Κ.) δείχνοντας την προσπάθεια να προωθήσει τον αγώνα για την ένωση του νησιού με την Ελλάδα σε ολόκληρο τον Ελληνισμό.

Την 1η Απριλίου 1955 αρχίζει ο Εθνικό-απελευθερωτικός Αγώνας της ΕΟΚΑ. Γράφει ο Γεώργιος Γρίβας Διγενής στα απομνημονεύματά του:

«Ο Μάτσης εκ των πρώτων κατετάγη εις την Οργάνωσιν. Στρατιώτης του καθήκοντος, αγνός και τίμιος, υπόδειγμα, εις τους υφισταμένους του εμψυχωτής, εισήλθεν εις τον αγώνα με την φλόγα της αυτοθυσίας και την δίψαν να επιτελέσει έργον μεγάλο».

Με την κατηγορία ότι ανήκει στην ΕΟΚΑ, ο Κυριάκος Μάτσης συλλαμβάνεται από τους Άγγλους αποικιοκράτες στις 9 Ιανουαρίου 1956 και τον αποστέλλουν στα ανακριτήρια της Ομορφίτας. Ο Μάτσης αρνείται να δώσει οποιαδήποτε πληροφορία όσον αφορά την οργάνωση. Τέτοια αξιοπρέπεια και πίστη στον αγώνα δεν την περίμεναν οι στυγνοί ανακριτές. Γι’ αυτό θα τον απομονώσουν και θα υποστεί τα φρικτότερα των βασανιστηρίων: Χτυπήματα, αϋπνία, ηλεκτροσόκ, αδιάλειπτες και επί εικοσιτετραώρου βάσεως ανακρίσεις. Σε καμία όμως περίπτωση η ψυχή του δεν λυγίζει.

Ο Στρατάρχης Χάρντινγκ επιχειρεί να τον εξαγοράσει για να καταδώσει τον Διγενή, με το μυθικό για την εποχή εκείνη ποσό του μισού εκατομμυρίου λιρών. Ο Κυριάκος Μάτσης, όμως, δίνει μάθημα αγωνιστικής αρετής στους βασανιστές του και είχε το θάρρος να βροντοφωνάξει κατάμουτρα στον σκληρό αποικιοκράτη Χάρντινγκ, κτυπώντας τη γροθιά του στο τραπέζι:

«Εξοχότατε, ου περί χρημάτων τον αγώνα ποιούμεθα, αλλά περί αρετής. Λυπούμαι, διότι με έχετε προσβάλει με την πρότασή σας».

Στις 13 Σεπτεμβρίου 1956, ο Κυριάκος Μάτσης δραπετεύει και διορίζεται Τομεάρχης της επαρχίας Κερύνειας. Στις 19 Νοεμβρίου του 1958 ο Μάτσης, ύστερα από προδοσία, βρισκόταν στο καταφύγιό του, περικυκλωμένος από Άγγλους στρατιώτες. Τελευταία πράξη, της αέναης πάλης του Κυριάκου Μάτση ήταν όταν μέσα από το κρησφύγετό του στο Δίκωμο, βροντοφώναξε στη μία και τριάντα το μεσημέρι της 19ης Νοεμβρίου 1958:

«Όχι. Δεν παραδίδομαι. Αν θα βγω, θα βγω πυροβολώντας».

Ήταν έτοιμος για τον θάνατο. Τον είχε προβλέψει στα γράμματά του, τον είχε αναλύσει στους φιλοσοφικούς στοχασμούς του, τον είχε με σιγουριά καταγράψει στο ημερολόγιό του, τον είχε τραγουδήσει. Είχε υπογραμμίσει στο βιβλίο «Σιδηρά Διαθήκη» του Δημητρακοπούλου:

«Έκλεξε όσον ημπορής τον τρόπον του θανάτου σου, ένας ωραίος θάνατος είναι συνήθως η ευγενεστέρα πράξις της ζωής!».

Τρία πράγματα σκέφτηκε να κάνει: να κάψει τα έγγραφα της ΕΟΚΑ, να διώξει τους δύο συντρόφους του και να γεμίσει το όπλο του. Οι Άγγλοι αν και πολύ περισσότεροι φοβήθηκαν και προτίμησαν τη σιγουριά της ρίψης χειροβομβίδων. Ο Μάτσης εκείτετο διαμελισμένος από την έκρηξη της χειροβομβίδας στο μικρό του κρησφύγετο, αλλά η ψυχή του είχε βρει τη θέση της στο πάνθεον των ηρώων.

Έντεκα μήνες πριν από το πέρασμα τού Μάτση στην αθανασία, σε επιστολή προς τους γονείς του, φανερώνει το πώς θα αντιμετώπιζε το τελευταίο προσκλητήριο της πατρίδος:

«Πιστεύουμε ότι κάθε θυσία μας δεν πηγαίνει άδικα και εσείς να είστε περήφανοι για μας. Αν ο καλός Θεός μας επιφυλάσση την λαμπράν τύχη να δώσωμεν την ζωήν μας για την πατρίδα, τότε η χαρά σας πρέπει να είναι απέραντη. Δεν ξέρω αν μπορεί να ονειρευτεί ένας άνθρωπος καλύτερη τύχη από αυτήν. Και δεν μπορώ να σκεφθώ γονείς που να είναι πιο περήφανοι παρά για τα παιδιά τους που έπεσαν για την πατρίδα».

Ο Μάτσης υπήρξε λαμπρός επαναστάτης και πιστός στο σκοπό του Αγώνα που διεξήγαγε, την Απελευθέρωση-Αυτοδιάθεση και ένωση της Κύπρου με την υπόλοιπη Ελλάδα. Πολλοί είναι αυτοί που καταχραστήκανε το όνομά του. Ο θάνατός του δείχνει ότι θυσιάστηκε μόνον δια την Ελλάδαν και την Ένωσιν κι όχι για να χρησιμοποιεί κανείς σήμερα το όνομά του σε μεγαλόστομες διακηρύξεις.

«Να γιατί δεν νοιάζομαι αν τη γη αυτή τη ζουν Τούρκοι, Έλληνες, Εβραίοι… Εκείνο που έχει αξία είναι να τη ζουν αυτοί που την ποτίζουν με τον ιδρώτα τους και να περπατούν πάνω της ελεύθεροι, διαφεντευτές της, κυρίαρχοί της».

Αυτή η φράση αποτυπώνει χαρακτηριστικά το πώς ήθελε να δει ο αγωνιστής του ΕΟΚΑ, Κυριάκος Μάτσης την Κύπρο. Ελεύθερη για τους ανθρώπους που ζούσαν πάνω της.

– – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – –

‘Enwtikos-13.blogspot.com’
«Ου περί χρημάτων τον αγώνα ποιούμεθα…»
25 Νοεμβρίου 2008

Σαν σήμερα πριν από πενήντα χρόνια σκοτώθηκε ένας ακόμη αγωνιστής της ΕΟΚΑ, ο Κυριάκος Μάτσης.

Ο Κυριάκος Μάτσης γεννήθηκε το 1926 στο χωριό Παλαιχώρι της επαρχίας Λευκωσίας*. Σπούδασε γεωπόνος στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης. Κατά τα φοιτητικά του χρόνια είχε έντονη δραστηριότητα και υπήρξε ιδρυτής της Εθνικής Φοιτητικής Ένωσης Κυπρίων (ΕΦΕΚ) Θεσσαλονίκης. Από τότε ο νεαρός Κυριάκος άφηνε άφωνα τα πλήθη με τις ομιλίες που έδινε σχετικά με το δίκαιο αίτημα των Ελλήνων της Κύπρου για ένωση με την μητέρα Ελλάδα.

Με την έναρξη του αγώνα ο Κυριάκος Μάτσης χωρίς δισταγμό και με καμάρι έγινε μέλος της ΕΟΚΑ. Μετά από προδοσία ο Μάτσης συνελήφθηκε και κρατήθηκε στα κρατητήρια της Ομορφίτας. Παρά τα βάρβαρα βασανιστήρια των αποικιοκρατών ο Μάτσης δεν λύγισε και ανάγκασε τον στρατάρχη Χάρντινγκ για πρώτη φορά να επισκευτεί κάποιον κατάδικο. Του πρότεινε μάλιστα για να συνεργαστεί μαζί του το υπέρογκο ποσό για την εποχή 500.000 λίρες συν προστασία. Η απάντηση όμως του παλληκαριού μας ήταν «ου περί χρημάτων των αγώνα ποιούμεθα αλλά περί αρετής» αναγκάζοντας τον Χάρτινγκ να φύγει εκνευρισμένος από τα κρατητήρια.

Τον Νοέμβριο του 1956 ο Κυριάκος Μάτσης κατάφερε να δραπετεύσει από τα κρατητήρια και κατέφυγε και πάλι στα βουνά. Στις 19 Νοεμβρίου του 1958 μετά από νέα προδοσία οι Βρετανοί περικυκλώνουν το κρησφύγετο του στο χωριό Δίκωμο. Ενώ οι Βρετανοί του ζητούν να παραδοθεί αυτός απαντάει με ριπές. Οι Βρετανοί κατά την προσφιλή τακτική τους έριξαν χειροβομβίδες στο κρυσφήγετο του αγωνιστή της ΕΟΚΑ, με αποτέλεσμα να καεί ζωντανός.

Με τον θάνατο του ο Κυριάκος Μάτσης έγραψε ακόμη μια λαμπρή σελίδα στην Ελληνική ιστορία αλλά και στον ηρωϊκό αγώνα της ΕΟΚΑ. Σε αντίθεση με άλλους ο ήρωας μας ως γνήσιος Έλληνας προτίμησε την αρετή από τα λεφτά.
ΑΘΑΝΑΤΟΣ…

*διορθώθηκε η πηγή που έγραφε ότι γεννήθηκε στο Παλαιχώρι της Αμμοχώστου.

– – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – –

‘Ερετικό Ιστολόγιο’
«Ου περί χρημάτων τον αγώνα ποιούμεθα, αλλά περί Αρετής!»
19 Νοεμβρίου 2009
Ευαγόρας Γονέμης

Αξίζει να προσθέσουμε για τον Σταυραετό του Πενταδακτύλου ότι έντεκα μήνες πριν από την ηρωική του θυσία έγραφε σε επιστολή του προς τους γονείς του, αποκαλύπτωντας το μεγαλείο του ήθους του και την ενσυνείδητη απόκρισή του στο προσκλητήριο της πατρίδας:

«Πιστεύουμε ότι κάθε θυσία μας δεν πηγαίνει άδικα και εσείς να είστε περήφανοι για μας. Αν ο καλός Θεός μας επιφυλάσσει την λαμπράν τύχη να δώσωμεν την ζωήν μας για την πατρίδα, τότε η χαρά σας πρέπει να είναι απέραντη. Δεν ξέρω αν μπορεί να ονειρευτεί ένας άνθρωπος καλύτερη τύχη από αυτήν. Και δεν μπορώ να σκεφθώ γονείς που να είναι πιο περήφανοι παρά για τα παιδιά τους που έπεσαν για την πατρίδα«

Δεν αποτελεί, μόνο, ο Κυριάκος Μάτσης έμπρακτη απόδειξη ηρωισμού και αυτοθυσίας, αλλά και λαμπρό παράδειγμα ήθους εθνικού και πανανθρώπινου αλλά όχι σοβινιστικού. Αποτελεί μέχρι σήμερα την καλύτερη απάντηση στους διάφορους συγκεχυμένους ένθεν και ένθεν με την ατόφυια πίστη του στην ελευθερία και στην αξία του ανθρώπου αυτού καθ’ αυτόν και όχι λόγω της καταγωγής του. Όντας ο ίδιος υπέρμαχος της Ελευθερίας άρα και της Ένωσης, εκτιμούσε εξίσου όλους τους ανθρώπους του μόχθου και ήθελε να τους βλέπει όλους να δουλεύουν τη γη τους ελεύθερα, είτε Έλληνες ήταν είτε Τούρκοι. Στο μυαλό του όμως δεν είχε διαστρεβλωθεί η έννοια της ελευθερίας της Κύπρου ή των ανθρώπων γενικά. Δεν διαμεσολάβησαν οπαδοί αρίων φυλών ή οι σεμιναριούχοι και το PRIO για να του εμφυτέψουν μια ψευδεπίγραφη «επαναπροσέγγιση» των άνισων δικαιωμάτων και των ρατσιστικών ζωνών. Ευτυχώς!

Μεσολάβησαν, όμως, άνθρωποι με πίστη στον Χριστό και την Ελλάδα, με πίστη στη λευτεριά που του πύρωνε τα σωθικά. Ο ίδιος ομολογούσε σε επιστολή του σ’ ένα συγγενικό του παιδί ότι ο «δρόμος είναι δύσκολος» και είναι στιγμές που ένιωθαν κάποιο κλονισμό ως άνθρωποι με ψυχικές και σωματικές αδυναμίες. «Όμως» τόνιζε «πάνω από κάθε αδυναμία στέκεται η δύναμη της ΠΙΣΤΗΣ. Αυτή δίνει παλμό στην πνοή μας και μετατρέπει σε γίγαντα τ’ αδύναμο κορμί, που σκοπό του έταξε στην πάλη να μη λυγίσει. Μόνο σαν νιώθεις μέσα σου να καίει η φλόγα τούτη της ΠΙΣΤΗΣ, νιώθεις κάτι το ανάλαφρο να σε γεμίζει και παίρνεις φτερά στα πόδια και στο νου για κάποια πετάγματα.» (Εθνομάρτυρες του Κυπριακού Έπους: 1955-59, σ. 261)

Πετάγματα και περάσματα άγνωστα για μας, γνώριμα στους υψιπετείς αετούς του απελευθερωτικού μας αγώνα. Ο Μάτσης «λίγες μέρες πριν γίνει ολοκαύτωμα για την Πατρίδα […] είχε γράψει στο χαρτί ένα ποίημα με τον τίτλο «Κάποια περάσματα». Καθώς το διαβάζεις, θαρρείς πως μιλάει για το δικό του φωτεινό πέρασμα από τούτο τον κόσμο»:

Βρόντημα δόνησε τα σωθικά
από το σάλεμα των ιδεών σου
και ανατάραξε την ψυχή
το γοργοκτύπημα των φτερών σου.

Άστραμμα φώτισε το μυαλό
από το πέρασμα της ματιάς σου
και αντιφέγγισε στην καρδιά
το στραφτοκόπημα της θωριάς σου.

(Βασιλειάδη, Ν.Π. (1995), Εθνομάρτυρες του Κυπριακού Έπους: 1955-59, εκδ. Σωτήρ, Αθήνα, σ. 270-1)

Όταν το ΑΚΕΛ ήταν υπέρ της Ένωσης: Η κρυμμένη ιστορία της κυπριακής αριστεράς 20/11/2009

‘Εμπροσθοφύλακας’
«Όταν το ΑΚΕΛ ήταν υπέρ της Ένωσης: Η κρυμμένη ιστορία της κυπριακής αριστεράς»
20 Νοεμβρίου 2009
Χριστόδουλος Ελισσαίου

Η κυκλοφορία του βιβλίου του Ανδρέα Μακρίδη από τις εκδόσεις Αιγαίον με τίτλο «Ιστορικό Υπόμνημα ΕΑΣ προς τον ΟΗΕ και το Συμβούλιο Ασφαλείας 1949» αποτελεί μια αξιόλογη εργασία, που ανατρέπει άρδην παγιωμένες αντιλήψεις για το σημερινό κυβερνών κόμμα, το ΑΚΕΛ.

Το ΕΑΣ (Εθνικός Απελευθερωτικός Συνασπισμός) ήταν πολιτικός σχηματισμός της Αριστεράς, ελεγχόμενος από το ΑΚΕΛ. Ιδρύθηκε το 1947 και δραστηριοποιείτο μέχρι το 1953. Σκοπός του ήταν η οργάνωση και ο συντονισμός του λαϊκού κινήματος για τον αγώνα υπέρ της Ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα.

Το εντυπωσιακό δεν είναι το ότι το ΑΚΕΛ είχε ταχθεί υπέρ της Ένωσης. Aυτό λίγο ή πολύ είναι γνωστό, έστω και αν για χρόνια με συνέπεια αποσιωπούσε αυτή την πτυχή της ιστορίας του ενδεχομένως με την κρυφή ελπίδα να ξεχαστεί για πάντα. Το πιο εντυπωσιακό όμως, είναι η μαχητικότητα με την οποία το ΑΚΕΛ τάχθηκε υπέρ της Ένωσης, αλλά και τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούσε για στήριξη της θέσης του αυτής.

Αντιγράφω κατά λέξη από τη διακήρυξη του ΕΑΣ η οποία αποτελείται από 9 σημεία:

Σημείο 2: «Η καταπληκτική πλειοψηφία του Κυπριακού λαού κατά τη διάρκεια των τελευταίων 3300 χρόνων υπήρξε Ελληνική… Σήμερα περισσότερα από τα 4/5 του πληθυσμού της Κύπρου είναι Έλληνες και μόνο το 1/6 είναι Τούρκοι – απόγονοι των Τουρκικών δυνάμεων κατοχής και των Διοικητικών Λειτουργών που διακυβέρνησαν την Κύπρο από το 1571 – 1878.»

Σημείο 9: «Ζητούμε για το Λαό μας το δικαίωμα της Αυτοδιάθεσης, που σημαίνει την Ένωση της Κύπρου με τη Μητέρα Ελλάδα!»

Το Υπόμνημα του ΕΑΣ κλείνει ως εξής:

«Επαναλαμβάνουμε πως ολόκληρος ο πληθυσμός της Κύπρου ομόφωνα και ολόψυχα επιθυμεί την Ένωσή του με την Ελλάδα μα αν τυχόν υπάρχει και η παραμικρή αμφιβολία, ένα ελεύθερο δημοψήφισμα, κάτω από την επίβλεψη του ΟΗΕ θα διαλύσει όλες τις αμφιβολίες».

Το υπόμνημα υπογράφεται από όλα τα ηγετικά στελέχη της Αριστεράς, όπως τους Εζεκία Παπαϊωάννου, Ανδρέα Ζιαρτίδη, Χριστάκη Κατσαμπά, Α. Αδάμαντος, Μιλτιάδη Χριστοδούλου, Κ. Παρτασίδη, Κ. Κακουλλή κ.α.

Όσο απίστευτα κι αν φαίνονται τα πιο πάνω, άλλο τόσο είναι αληθινά!

Η διακήρυξη συνοδεύεται από τρία παραρτήματα με τα οποία το ΑΚΕΛ στηρίζει ιστορικά και κοινωνιολογικά τη θέση του ότι η Κύπρος είναι ένα Ελληνικό νησί και ότι φυσική κατάληξη της πορείας του δεν μπορεί να είναι άλλη από την Ένωση της με την Ελλάδα:

α) «Από τα προϊστορικά χρόνια ο λαός της Κύπρου υπήρξε πάντα Ελληνικός».

β) «Η επίμονη απαίτηση του Κυπριακού λαού για Ένωση του με την Ελλάδα».

γ) «Η Βρετανική επίσημη θέση έναντι στην απαίτηση του λαού για Ένωση».

Ενδεικτικά και πάλι αντιγράφουμε από το Παράρτημα Β, σημείο 10:

«Οι εργάτες της Κύπρου εκφράζουν την επιθυμία τους για Ένωση μπροστά στην Παγκόσμια Συντεχνιακή Συνδιάσκεψη του 1945»:

Προσφωνώντας την Παγκόσμια Συντεχνιακή Συνδιάσκεψη, που έγινε στο Λονδίνο το Φλεβάρη του 1945, ο Γενικός Γραμματέας της Παγκύπριας Συντεχνιακής Επιτροπής (ΠΣΕ, της σημερινής ΠΕΟ), έκαμε την ακόλουθη έκκληση προς τους αντιπροσώπους: «… Επιθυμούμε να εφαρμοστούν οι αρχές του Χάρτη του Ατλαντικού και της Τεχεράνης και να αποκατασταθεί εθνικά η Κύπρος ενωμένη με τη μητέρα Ελλάδα. Αυτός είναι ο πόθος του Ελληνικού πληθυσμού της Κύπρου, που αποτελεί τα 4/5 του Κυπριακού Λαού».

Ακολούθησαν και άλλα βαρυσήμαντα γεγονότα της Ενωτικής δραστηριότητας του κόμματος της Αριστεράς, όπως η συνδιοργάνωση του Ενωτικού Δημοψηφίσματος με την Εθναρχία, το οποίον σημειωτέον υπήρξε ιδέα του ΑΚΕΛ, το μίνιμουμ πρόγραμμα του ΑΚΕΛ το 1952 με θέμα «Ο δρόμος προς τη Λευτεριά – Πρόγραμμα πάλης του Κυπριακού λαού». Αλλά και το 1967, οκτώ χρόνια μετά τις Συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου, η Βουλή των Αντιπροσώπων παμψηφεί, συμπεριλαμβανομένων και των βουλευτών του ΑΚΕΛ, υιοθέτησε ψήφισμα υπέρ της Ενώσεως της Κύπρου με την Ελλάδα.

Ξαφνικά όλα αυτά λες και δεν υπήρξαν ποτέ. Οι ιστορικές αναφορές του ΑΚΕΛ σήμερα, δίνουν τη εντύπωση ότι ανέκαθεν το ΑΚΕΛ είχε στόχο του την δημιουργία κυπριακού κράτους, διζωνικού, δικοινοτικού, ομόσπονδου κλπ, κλπ.

Με το κείμενο μας αυτό δεν επιχειρούμε να πούμε ότι πρέπει να επαναφέρουμε την πολιτική της Ένωσης υπό τις παρούσες συνθήκες, απλά το ότι η ιστορία δεν μπορεί να αποκρύβεται αλλά πρέπει να είναι γνωστή στην ολότητα της. Μόνο με την πλήρη επίγνωση της ιστορικής αλήθειας θα μπορέσουμε να κρίνουμε τις πολιτικές δυνάμεις για το μέλλον.

Τα νεοκλασικά είναι μέρος της ιστορίας μας! 07/11/2009

Σχόλιο Συντακτικής Ομάδας: Έκκληση προς όλους τους υπεύθυνους φορείς να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να προστατεύσουν τα νεοκλασικά των πόλεών μας με τα πανέμορφα σκαλίσματα, και στην προκειμένη περίπτωση της Λευκωσίας, που κινδυνεύουν από τον «εκσυγχρονισμό» και την αλόγιστη «ανάπτυξη». Είναι μέρος και αυτά της ταυτότητάς μας και της ιστορίας μας και αξίζουν της προστασίας μας!

‘Ερετικό Ιστολόγιο’
«Σώστε τα νεοκλασικά της πόλης!»
19 Οκτωβρίου 2009

Όλες οι πόλεις έχουν από ένα σημείο αναφοράς, ένα βασικό αξιοθέατο. Οι παραθαλάσσιες πόλεις έχουν πόλο έλξης τη θάλασσά τους. Αντιθέτως, η πρωτεύουσα της Κύπρου, μία πόλη κτισμένη στο κέντρο του νησιού, έχει να υπερηφανεύεται μόνο για τα κτίσματά της: το ενετικό τείχος, τις βυζαντινές και μεσαιωνικές της εκκλησίες, τα οθωμανικά λουτρά και τέλος τις νεοκλασικές κατοικίες. Ιδιαίτερα η παλιά Λευκωσία σε ελκύει με τη γοητεία κάθε πόλης που κράτησε κάτι από το παρελθόν της αναλλοίωτο στον χρόνο. Ακόμη και η γραμμή καταπαύσεως του πυρός που ονομάστηκε κατ’ ευφημισμόν «πράσινη γραμμή» ασκεί αυτήν τη μυστήρια έλξη στον θεατή. Ο χρόνος σταματά κάπου στο ’60 ή το ’70. Παλιά αρχοντικά και πολυσύχναστοι δρόμοι παραδομένοι στη σκόνη και τον χρόνο, πληγωμένα από τις σφαίρες κατακτητών και αμυνομένων περιμένουν εναγκαλιζόμενα την ομορφιά της άγριας φύσης την ώρα της απελευθέρωσης για να ξαναζήσουν μέσα σε γνώριμες λαλιές. Καρτερικά, αλλά όχι άφθαρτα!

Πάντοτε, όμως, για όλα αυτά τα καταπληκτικά δημιουργήματα άξιων δεξιοτεχνών του πωρόλιθου υπάρχει ο κίνδυνος να παραδοθούν ανυπεράσπιστα στη δίνη του κέρδους. Η φωτογραφία που εξασφαλίσαμε δείχνει ένα από τα εναπομείναντα νεοκλασικά επί της οδού Δημοσθένη Σεβέρη στη Λευκωσία (μεταξύ του κόμβου του Προεδρικού και της αντιπροσωπείας της Honda). Η περίφραξη με την ένδειξη «Αthienitis contractors & developers» μας ανησυχεί! Δεν ξέρουμε τι προτίθεται να κατασκευάσουν στον χώρο, ούτε εάν οι προθέσεις τους είναι να το αναπαλαιώσουν. Προτιμούμε, όμως, να ανησυχήσουμε τώρα για να ησυχάσουμε μετά! Ή παραφράζοντας την παροιμία, να φυλάγουμε τα νεοκλασικά μας για να έχουμε τουλάχιστον τα μισά!!!

Πρέπει να επισημάνουμε, ακόμη, την ευθύνη της πολιτείας (δήμου, κυβέρνησης). Έχουμε ξαναζήσει κατεδαφίσεις διατηρητέων κτηρίων εν μιά νυκτί παρά τις απαγορεύσεις. Οι κυρώσεις προφανώς και τα πρόστιμα δεν είναι αποτρεπτικά του κέρδους που αποκομίζουν όσοι έχουν συμφέροντα στη συνέχιση του έργου. Και φυσικά οι ιδιοκτήτες και οι εργολάβοι που αναλαμβάνουν τέτοιες υποθέσεις δεν διαθέτουν στοιχειώδη ευαισθησία για την πόλη τους, ούτε σκέφτονται την ιστορική και αισθητική αξία του διατηρητέου κτηρίου.

Μπορείτε να φανταστείτε μία Λευκωσία χωρίς το τείχος της και την τάφρο, χωρίς το νεοκλασικό δημαρχείο της, χωρίς την Παναγία Φανερωμένη, χωρίς το Παγκύπριο Γυμνάσιο, χωρίς το αρχοντικό του Χατζηγιωργάκη Κορνέσιου, χωρίς τα γραφικά στενά δρομάκια, χωρίς τη Λαϊκή Γειτονιά; Αυτή δεν θα είναι μια πόλη με χαρακτήρα, αλλά μια αφόρητη ζούγκλα από γυαλί και ατσάλι! Για ακόμη μια φορά σφυγμομετρούνται οι ευαισθησίες των δημοτών και το πολιτισμικό τους επίπεδο. Το πρόσκαιρο κέρδος κάποιων ενάντια στον χαρακτήρα της παλιάς πόλης. Ποιος θα βγει κερδισμένος από αυτήν την πάλη; Αν υπάρχει κάποιος υπεύθυνος σ’ αυτόν τον τόπο ας απαντήσει ΜΕ ΠΡΑΞΕΙΣ!