ΕΜΠΡΟΣΘΟΦΥΛΑΚΑΣ – έπαλξη κοινωνικής πάλης

Από τους κομμουνιστοφάγους Συνταγματάρχες στους εθνικιστοφάγους του ΣΥΡΙΖΑ 22/09/2009

‘Πολίτες’
«Οι Λιακό της νεοφιλελεύθερης αριστεράς. Πιστοποιητικά φρονημάτων ζητά το ΣΥΡΙΖΑ;»
19 Σεπτεμβρίου 2009

Η Ελλάδα έχει την ιδιαιτερότητα ο πολιτικός παραλογισμός να συνδυάζεται με την ιδεολογική δικτατορία της λεγόμενης ανανεωτικής αριστεράς, με το πρώτο να αποτελεί καρπό του δευτέρου. Κύριος εκφραστής και των δύο προαναφερομένων είναι ασφαλώς το ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Ένα κόμμα με αλλοπρόσαλλη πορεία και θέσεις που αφού κατάφερε να συλλέξει και περιχαρακώσει κόμματα, κομματίδια και αποκόμματα της άκρας αριστεράς σκαρφάλωσε στα γκάλοπ με τον άκρατο λαϊκισμό του στα θέματα της παιδείας (και ασφαλώς το σπρώξιμο των ΜΜΕ) στο 22% για να καταβαραθρωθεί μετά από λίγο καιρό στις ευρωεκλογές ύστερα από τις θέσεις που έλαβε για το κάψιμο της Αθήνας το Δεκέμβρη του 2008.

Όταν μάθαμε ότι ο γνωστός σκιτσογράφος της Ελευθεροτυπίας Στάθης θα συμπεριλαμβανόταν στο ψηφοδέλτιο του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. αρχικά εκπλαγήκαμε διότι ο Στάθης αν και δεδηλωμένος αριστερός είχε αποφύγει να εκφράσει προτίμηση προς κάποιο συγκεκριμένο κόμμα του χώρου, όπως εμμέσως πλην σαφώς κάνουν πάμπολλοι εργαζόμενοι στα έντυπα ΜΜΕ, και δεν είχε δείξει διάθεση να εμπλακεί ενεργά στη πολιτική. Την αρχική μας όμως έκπληξη ήρθε να συμπληρώσει μια δεύτερη, αυτή της απόρριψης του Στάθη από το ΣΥ.ΡΙΖ.Α ως «εθνικιστή»!

Σύμφωνα με τα όσα κοινοποίησε ο ίδιος [‘Ελευθεροτυπία’, 18/09/2009] αλλά γράφτηκαν και σε εφημερίδες, η υποψηφιότητα του δεν έγινε δεκτή από αρκετές συνιστώσες του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. διότι θεωρήθηκε ότι ενδέχεται εάν εκλεγεί να υποστηρίξει θέσεις παραπλήσιες με αυτές του ΛΑ.Ο.Σ. και του ΚΚΕ. Για την ακρίβεια δε, οι πληροφορίες μιλούν για έγγραφο που κυκλοφόρησε εντός του κόμματος και κατηγορούσε τον υποψήφιο ως ακραίο και εθνικιστή. Το ερώτημα ασφαλώς που έρχεται στο νου του καθενός είναι τι το εθνικιστικό έχει εκφράσει ο Στάθης, ο οποίος πολλάκις έχει υπερασπιστεί το ΣΥ.ΡΙΖ.Α. από τις επιθέσεις που έχει δεχθεί από το ΛΑ.Ο.Σ; Μήπως η κριτική του άποψη όσoν αφορά το σχέδιο Ανάν ήταν δείγμα εθνικισμού; Για τους yesmen του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. πιθανόν να είναι, αλλά ας μη ξεχνάμε πως το συγκεκριμένο σχέδιο απορρίφθηκε από τη συντριπτική πλειοψηφία Ελλαδιτών και Κυπρίων ως ανεφάρμοστο και καταστροφικό. Μήπως η δεδηλωμένη απέχθεια του στην αμερικανική πολιτική στη περιοχή μας τον μετατρέπει ευθύς αμέσως σε ακροδεξιό πατριδοκάπηλο; Πιθανόν ναι να απαντούσαν στελέχη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. αλλά κατά παράδοση η αριστερά συνήθιζε να είναι αντιαμερικανική. Κανείς προφανώς δεν είναι σε θέση να γνωρίζει επακριβώς τις εγκεφαλικές διεργασίες των ατόμων που σύνταξαν το μυστηριώδες αυτό κείμενο. και προφανώς είναι αδύνατο εμείς να γνωρίζουμε το βαθμό στον οποίο τα στελέχη του ΣΥΝ είναι δέσμια των διαφόρων «συνιστωσών» που περιμάζεψαν από τα καφενεία και τα παγκάκια των Εξαρχείων και τους έδωσαν κοινοβουλευτική εκπροσώπηση και πολιτική οντότητα.

Το σίγουρο όμως είναι πως το ΣΥ.ΡΙΖ.Α πλέον πάσχει από μια πολιτική ψύχωση αντίστοιχη αυτής των μετεμφυλιακών κυβερνήσεων. Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία θα θυμούνται πως η δεξιά της δεκαετίας του 50 και μετέπειτα η Χούντα των Συνταγματαρχών έβλεπαν παντού κομμουνιστές και αρκούσε ένα μονόστηλο κάποιου σε μια εφημερίδα ή δήλωση ότι οι συνθήκες διαβίωσης των εργατών χρειάζονται βελτίωση για να βαπτιστεί κομμουνιστής και εαμοβούλγαρος. Σήμερα οι κομμουνιστοφάγοι Συνταγματάρχες δεν υπάρχουν πλέον, αλλά τη θέση τους έχουν πάρει επάξια οι Εθνικιστοφάγοι του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.

Για τους σύγχρονους εξ-αριστεράς ορμώμενους πάσχοντες αυτής της ιδιάζουσας πολιτικής ψύχωσης, οποιαδήποτε αναφορά στα εθνικά θέματα η οποία δεν στηλιτεύει την Ελλάδα και δεν υιοθετεί τις θέσεις του τουρκικού, σκοπιανού και οποιουδήποτε εχθρικού προς την Ελλάδα σωβινισμού, χαρακτηρίζεται εθνικιστική και ο εκφραστής της λούζεται με σωρεία επιθέτων όπως «φασίστας», «πατριδοκάπηλος», «εθνικιστής», «ακραίος».

Το γεγονός πως θύμα αυτής της αντίληψης έφτασε να γίνει και ένας συνειδητός αριστερός και υπερασπιστής του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. δε θα πρέπει να παραξενεύει και κυρίως δε θα πρέπει να στεναχωρεί και τον ίδιο τον Στάθη. Είτε θέλει να το παραδεχθεί είτε όχι, για τη κατάντια της ανανεωτικής ή εκσυγχρονιστικής ή ρεβιζιονιστικής η όπως θέλετε πες τε την αριστεράς ευθύνεται και αυτός καθώς πολιτικά βρίσκεται σε αυτό το χώρο και η γραφίδα του έπρεπε να είναι πιο δραστήρια στο καυτηριασμό αντίστοιχων φαινομένων.

Εν κατακλείδι ας ευχηθούμε στο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. περαστικά (αν και δε θα στοιχηματίζαμε για τη γρήγορη ανάρρωση του αφού αντιδράσεις υπάρχουν και στο εσωτερικό του πλέον) και στο Στάθη να θυμίσουμε τη παλιά παροιμία… όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα…

– – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – –

‘Ελευθεροτυπία’
«ιμάμ μπαϊλντί»
18 Σεπτεμβρίου 2009
Στάθης Σ.

Για να είμαι όπως πάντα καθαρός. Προς τις αναγνώστριες και τους αναγνώστες. Τους μόνους προς τους οποίους αισθάνομαι την ανάγκη να δίνω εξηγήσεις και να απολογούμαι.

Την Κυριακή 6.ΙΧ.2009 ο κ. Αλέξης Τσίπρας, σε συνάντηση μεταξύ μας, μου ζήτησε να τεθώ επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ. Θεώρησα μεγάλη την τιμή, αλλά και την ευθύνη κι ως εκ τούτου του αντιπρότεινα να μπω στο ψηφοδέλτιο μεν, αλλά στην τελευταία θέση δε. Ο κ. Τσίπρας δεν το δέχθηκε, επέμεινε στην πρότασή του. Μου ζήτησε να το σκεφτώ και να έχουμε νέα επικοινωνία.

Ακολούθως, ως όφειλα εκ της φύσεως της δουλειάς μου, ενημέρωσα τον διευθυντή και τον εκδότη της «Ε» για την πρόταση αυτή. Η συμμετοχή μου στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας δεν ήταν πρόβλημα -άλλωστε είχα συμμετάσχει ξανά στις εκλογές του 2004 στην τελευταία θέση- όμως η πρώτη θέση ήταν. Η άποψη του εκδότη της «Ε» ήταν πως η ένταξη σε πιθανόν εκλόγιμη θέση στο ψηφοδέλτιο θα ακύρωνε την ανεξαρτησία της γνώμης μου ως σκιτσογράφου και σχολιαστή. Σεβαστή.

Η άποψη η δική μου ήταν και είναι ότι ουδέποτε είχα γνώμη ανεξάρτητη απ’ την ιδεολογία μου. Η οποία ιδεολογία φανερά και διαρκώς όλα αυτά τα χρόνια διαπερνά και τα σκίτσα και τα σχόλιά μου, καθώς καλά γνωρίζετε όλοι σας, είτε συμφωνείτε είτε διαφωνείτε με όσα λέω και κάνω.

Στη συνέχεια μίλησα με λίγους εκλεκτούς ανθρώπους που όλοι με παρότρυναν να δεχθώ την πρόταση του κ. Τσίπρα -μεταπείσθηκα και τη δέχθηκα. Ενημέρωσα τον Αλέξη και χάρηκε, ενημέρωσα και τον εκδότη της «Ε» και προβληματίσθηκε. Επανέθεσε το θέμα του ασυμβίβαστου βουλευτή – σκιτσογράφου σε μια εφημερίδα που θέλει να είναι ανεξάρτητη από τις κομματικές εξαρτήσεις των εργαζομένων σε αυτή. Αποψη σεβαστή (παρ’ ότι τέτοιαν εξάρτηση εις ό,τι με αφορά δεν έβλεπα) και ζήτησα από τον κ. Τεγόπουλο την απόλυσή μου. Δεν την αρνήθηκε, αλλά και δεν προχώρησε σε αυτήν. Μείναμε με τις σκέψεις μας.

Τη Δευτέρα 7.ΙΧ.2009 ενημέρωσα την κυρία Μάνια Τεγοπούλου για την υποψηφιότητά μου περί την οποίαν δεν εξέφρασε αντίρρηση. Ομως το βράδυ της ίδιας ημέρας με πήρε τηλέφωνο και μου ζήτησε να αποσυρθώ από επικεφαλής υποψήφιος. Αρνήθηκα.

Στη συνέχεια μού ζήτησε την παραίτησή μου αν εκλεγώ, αλλά επίσης την παραίτησή μου κι αν δεν εκλεγώ, διότι η ανεξαρτησία της γνώμης μου θα έχει και στη μια περίπτωση και την άλλη τρωθεί. Αρνήθηκα. Διότι η ανεξαρτησία της γνώμης μου πριν από όλα αυτά, μετά από όλα αυτά και για πάντα θα είναι συνάρτηση της ιδεολογίας μου – όπως πιστεύω ότι συμβαίνει με όλους τους πολίτες. Ζήτησα λοιπόν από την κυρία Τεγοπούλου την απόλυσή μου. Αρνήθηκε. Ζήτησε την παραίτησή μου. Αρνήθηκα.

Φαίνεται ότι δύο αρνήσεις κάνουν μιαν κατάφαση (της μεσοβασιλείας)· και μείναμε σε αυτήν.

Ακολούθησαν έντονες συζητήσεις και θυελλώδεις διαβουλεύσεις όλων με όλους (συνηθίζεται αυτό στην «Ε»), αποδραματοποιήθηκαν ορισμένα πράγματα και εις ό,τι με αφορούσε η απαίτηση για παραίτηση και η ανταπαίτηση για απόλυση ανακλήθηκαν αμοιβαίως, αφήνοντας στον καιρό και τη σκέψη την ίαση ή τον χωρισμό των πραγμάτων και των προσώπων.

Το πρωί της Πέμπτης 17 Σεπτεμβρίου 2009 με κάλεσε ο κ. Τσίπρας στο τηλέφωνο και μου ανακοίνωσε ότι από ορισμένους συντρόφους του στον ΣΥΝ κι ορισμένες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ ηγέρθησαν αίφνης ορισμένες αντιρρήσεις για την υποψηφιότητά μου ως επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας. Θα το (ξανα)συζητούσαν στα όργανα! Τον ευχαρίστησα και του είπα ότι θα περιμένω τι θα πουν τα όργανα.

Τα όργανα μίλησαν λίγο αργότερα και μου είπαν (ο κ. Θεωνάς εκ μέρους τους) αν θα μπορούσα να μπω σε μιαν άλλη θέση στο ψηφοδέλτιο, τους ευχαρίστησα και αρνήθηκα. Υποψήφιος με το ζόρι, ή υποψήφιος που θα έκανε ζημιά στον αγώνα τους, ή υποψήφιος απότοκο ενός ακόμη συμβιβασμού (ποίων με ποίους;) δεν ήθελα να γίνω.

Τα ίδια είπα και τον κ. Αλέξη Τσίπρα που με πήρε αμέσως μετά τηλέφωνο. Τον ευχαρίστησα για την τιμή που μου έκαμε με αυτήν του την πρόταση, η οποία όμως, απ’ ό,τι φάνηκε, δεν είχε την καθολική αποδοχή στον ΣΥΡΙΖΑ, όπως απαιτείται σε αυτές τις περιστάσεις, και του ευχήθηκα καλόν αγώνα.

Κατόπιν όλων τούτων, αγαπητές αναγνώστριες και αναγνώστες, θα φύγω άδειαν ολιγοήμερη προς κάθαρσιν αναγκαίαν (μια ψυχή την έχουμε, μην την μπαϊλντίζουμε) και θα επιστρέψω σύντομα στην παρέα μας.

Αν δεν βάλουν τα γέλια οι θεοί…

ΥΓ. Η εξαίρεσή μου από το ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ είναι θεμιτή. Η προσπάθεια όμως, προκειμένου να αιτιολογηθεί αυτή η εξαίρεση, να σπιλωθεί από ορισμένους του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ η υπόληψή μου με την κατηγορία ότι είμαι «εθνικιστής» ή ότι ως εκλεγμένος βουλευτής θα μπορούσα να ψήφιζα θέσεις του ΚΚΕ ή του ΛΑΟΣ, είναι απλώς χυδαίες. Και συνιστούν ντροπή για αυτούς που τις υιοθέτησαν και τις αποδέχθηκαν.

Από τους κομμουνιστοφάγους Συνταγματάρχες στους εθνικιστοφάγους του ΣΥΡΙΖΑ 22/09/2009

‘Πολίτες’
«Οι Λιακό της νεοφιλελεύθερης αριστεράς. Πιστοποιητικά φρονημάτων ζητά το ΣΥΡΙΖΑ;»
19 Σεπτεμβρίου 2009

Η Ελλάδα έχει την ιδιαιτερότητα ο πολιτικός παραλογισμός να συνδυάζεται με την ιδεολογική δικτατορία της λεγόμενης ανανεωτικής αριστεράς, με το πρώτο να αποτελεί καρπό του δευτέρου. Κύριος εκφραστής και των δύο προαναφερομένων είναι ασφαλώς το ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Ένα κόμμα με αλλοπρόσαλλη πορεία και θέσεις που αφού κατάφερε να συλλέξει και περιχαρακώσει κόμματα, κομματίδια και αποκόμματα της άκρας αριστεράς σκαρφάλωσε στα γκάλοπ με τον άκρατο λαϊκισμό του στα θέματα της παιδείας (και ασφαλώς το σπρώξιμο των ΜΜΕ) στο 22% για να καταβαραθρωθεί μετά από λίγο καιρό στις ευρωεκλογές ύστερα από τις θέσεις που έλαβε για το κάψιμο της Αθήνας το Δεκέμβρη του 2008.

Όταν μάθαμε ότι ο γνωστός σκιτσογράφος της Ελευθεροτυπίας Στάθης θα συμπεριλαμβανόταν στο ψηφοδέλτιο του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. αρχικά εκπλαγήκαμε διότι ο Στάθης αν και δεδηλωμένος αριστερός είχε αποφύγει να εκφράσει προτίμηση προς κάποιο συγκεκριμένο κόμμα του χώρου, όπως εμμέσως πλην σαφώς κάνουν πάμπολλοι εργαζόμενοι στα έντυπα ΜΜΕ, και δεν είχε δείξει διάθεση να εμπλακεί ενεργά στη πολιτική. Την αρχική μας όμως έκπληξη ήρθε να συμπληρώσει μια δεύτερη, αυτή της απόρριψης του Στάθη από το ΣΥ.ΡΙΖ.Α ως «εθνικιστή»!

Σύμφωνα με τα όσα κοινοποίησε ο ίδιος [‘Ελευθεροτυπία’, 18/09/2009] αλλά γράφτηκαν και σε εφημερίδες, η υποψηφιότητα του δεν έγινε δεκτή από αρκετές συνιστώσες του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. διότι θεωρήθηκε ότι ενδέχεται εάν εκλεγεί να υποστηρίξει θέσεις παραπλήσιες με αυτές του ΛΑ.Ο.Σ. και του ΚΚΕ. Για την ακρίβεια δε, οι πληροφορίες μιλούν για έγγραφο που κυκλοφόρησε εντός του κόμματος και κατηγορούσε τον υποψήφιο ως ακραίο και εθνικιστή. Το ερώτημα ασφαλώς που έρχεται στο νου του καθενός είναι τι το εθνικιστικό έχει εκφράσει ο Στάθης, ο οποίος πολλάκις έχει υπερασπιστεί το ΣΥ.ΡΙΖ.Α. από τις επιθέσεις που έχει δεχθεί από το ΛΑ.Ο.Σ; Μήπως η κριτική του άποψη όσoν αφορά το σχέδιο Ανάν ήταν δείγμα εθνικισμού; Για τους yesmen του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. πιθανόν να είναι, αλλά ας μη ξεχνάμε πως το συγκεκριμένο σχέδιο απορρίφθηκε από τη συντριπτική πλειοψηφία Ελλαδιτών και Κυπρίων ως ανεφάρμοστο και καταστροφικό. Μήπως η δεδηλωμένη απέχθεια του στην αμερικανική πολιτική στη περιοχή μας τον μετατρέπει ευθύς αμέσως σε ακροδεξιό πατριδοκάπηλο; Πιθανόν ναι να απαντούσαν στελέχη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. αλλά κατά παράδοση η αριστερά συνήθιζε να είναι αντιαμερικανική. Κανείς προφανώς δεν είναι σε θέση να γνωρίζει επακριβώς τις εγκεφαλικές διεργασίες των ατόμων που σύνταξαν το μυστηριώδες αυτό κείμενο. και προφανώς είναι αδύνατο εμείς να γνωρίζουμε το βαθμό στον οποίο τα στελέχη του ΣΥΝ είναι δέσμια των διαφόρων «συνιστωσών» που περιμάζεψαν από τα καφενεία και τα παγκάκια των Εξαρχείων και τους έδωσαν κοινοβουλευτική εκπροσώπηση και πολιτική οντότητα.

Το σίγουρο όμως είναι πως το ΣΥ.ΡΙΖ.Α πλέον πάσχει από μια πολιτική ψύχωση αντίστοιχη αυτής των μετεμφυλιακών κυβερνήσεων. Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία θα θυμούνται πως η δεξιά της δεκαετίας του 50 και μετέπειτα η Χούντα των Συνταγματαρχών έβλεπαν παντού κομμουνιστές και αρκούσε ένα μονόστηλο κάποιου σε μια εφημερίδα ή δήλωση ότι οι συνθήκες διαβίωσης των εργατών χρειάζονται βελτίωση για να βαπτιστεί κομμουνιστής και εαμοβούλγαρος. Σήμερα οι κομμουνιστοφάγοι Συνταγματάρχες δεν υπάρχουν πλέον, αλλά τη θέση τους έχουν πάρει επάξια οι Εθνικιστοφάγοι του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.

Για τους σύγχρονους εξ-αριστεράς ορμώμενους πάσχοντες αυτής της ιδιάζουσας πολιτικής ψύχωσης, οποιαδήποτε αναφορά στα εθνικά θέματα η οποία δεν στηλιτεύει την Ελλάδα και δεν υιοθετεί τις θέσεις του τουρκικού, σκοπιανού και οποιουδήποτε εχθρικού προς την Ελλάδα σωβινισμού, χαρακτηρίζεται εθνικιστική και ο εκφραστής της λούζεται με σωρεία επιθέτων όπως «φασίστας», «πατριδοκάπηλος», «εθνικιστής», «ακραίος».

Το γεγονός πως θύμα αυτής της αντίληψης έφτασε να γίνει και ένας συνειδητός αριστερός και υπερασπιστής του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. δε θα πρέπει να παραξενεύει και κυρίως δε θα πρέπει να στεναχωρεί και τον ίδιο τον Στάθη. Είτε θέλει να το παραδεχθεί είτε όχι, για τη κατάντια της ανανεωτικής ή εκσυγχρονιστικής ή ρεβιζιονιστικής η όπως θέλετε πες τε την αριστεράς ευθύνεται και αυτός καθώς πολιτικά βρίσκεται σε αυτό το χώρο και η γραφίδα του έπρεπε να είναι πιο δραστήρια στο καυτηριασμό αντίστοιχων φαινομένων.

Εν κατακλείδι ας ευχηθούμε στο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. περαστικά (αν και δε θα στοιχηματίζαμε για τη γρήγορη ανάρρωση του αφού αντιδράσεις υπάρχουν και στο εσωτερικό του πλέον) και στο Στάθη να θυμίσουμε τη παλιά παροιμία… όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα…

– – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – –

‘Ελευθεροτυπία’
«ιμάμ μπαϊλντί»
18 Σεπτεμβρίου 2009
Στάθης Σ.

Για να είμαι όπως πάντα καθαρός. Προς τις αναγνώστριες και τους αναγνώστες. Τους μόνους προς τους οποίους αισθάνομαι την ανάγκη να δίνω εξηγήσεις και να απολογούμαι.

Την Κυριακή 6.ΙΧ.2009 ο κ. Αλέξης Τσίπρας, σε συνάντηση μεταξύ μας, μου ζήτησε να τεθώ επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ. Θεώρησα μεγάλη την τιμή, αλλά και την ευθύνη κι ως εκ τούτου του αντιπρότεινα να μπω στο ψηφοδέλτιο μεν, αλλά στην τελευταία θέση δε. Ο κ. Τσίπρας δεν το δέχθηκε, επέμεινε στην πρότασή του. Μου ζήτησε να το σκεφτώ και να έχουμε νέα επικοινωνία.

Ακολούθως, ως όφειλα εκ της φύσεως της δουλειάς μου, ενημέρωσα τον διευθυντή και τον εκδότη της «Ε» για την πρόταση αυτή. Η συμμετοχή μου στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας δεν ήταν πρόβλημα -άλλωστε είχα συμμετάσχει ξανά στις εκλογές του 2004 στην τελευταία θέση- όμως η πρώτη θέση ήταν. Η άποψη του εκδότη της «Ε» ήταν πως η ένταξη σε πιθανόν εκλόγιμη θέση στο ψηφοδέλτιο θα ακύρωνε την ανεξαρτησία της γνώμης μου ως σκιτσογράφου και σχολιαστή. Σεβαστή.

Η άποψη η δική μου ήταν και είναι ότι ουδέποτε είχα γνώμη ανεξάρτητη απ’ την ιδεολογία μου. Η οποία ιδεολογία φανερά και διαρκώς όλα αυτά τα χρόνια διαπερνά και τα σκίτσα και τα σχόλιά μου, καθώς καλά γνωρίζετε όλοι σας, είτε συμφωνείτε είτε διαφωνείτε με όσα λέω και κάνω.

Στη συνέχεια μίλησα με λίγους εκλεκτούς ανθρώπους που όλοι με παρότρυναν να δεχθώ την πρόταση του κ. Τσίπρα -μεταπείσθηκα και τη δέχθηκα. Ενημέρωσα τον Αλέξη και χάρηκε, ενημέρωσα και τον εκδότη της «Ε» και προβληματίσθηκε. Επανέθεσε το θέμα του ασυμβίβαστου βουλευτή – σκιτσογράφου σε μια εφημερίδα που θέλει να είναι ανεξάρτητη από τις κομματικές εξαρτήσεις των εργαζομένων σε αυτή. Αποψη σεβαστή (παρ’ ότι τέτοιαν εξάρτηση εις ό,τι με αφορά δεν έβλεπα) και ζήτησα από τον κ. Τεγόπουλο την απόλυσή μου. Δεν την αρνήθηκε, αλλά και δεν προχώρησε σε αυτήν. Μείναμε με τις σκέψεις μας.

Τη Δευτέρα 7.ΙΧ.2009 ενημέρωσα την κυρία Μάνια Τεγοπούλου για την υποψηφιότητά μου περί την οποίαν δεν εξέφρασε αντίρρηση. Ομως το βράδυ της ίδιας ημέρας με πήρε τηλέφωνο και μου ζήτησε να αποσυρθώ από επικεφαλής υποψήφιος. Αρνήθηκα.

Στη συνέχεια μού ζήτησε την παραίτησή μου αν εκλεγώ, αλλά επίσης την παραίτησή μου κι αν δεν εκλεγώ, διότι η ανεξαρτησία της γνώμης μου θα έχει και στη μια περίπτωση και την άλλη τρωθεί. Αρνήθηκα. Διότι η ανεξαρτησία της γνώμης μου πριν από όλα αυτά, μετά από όλα αυτά και για πάντα θα είναι συνάρτηση της ιδεολογίας μου – όπως πιστεύω ότι συμβαίνει με όλους τους πολίτες. Ζήτησα λοιπόν από την κυρία Τεγοπούλου την απόλυσή μου. Αρνήθηκε. Ζήτησε την παραίτησή μου. Αρνήθηκα.

Φαίνεται ότι δύο αρνήσεις κάνουν μιαν κατάφαση (της μεσοβασιλείας)· και μείναμε σε αυτήν.

Ακολούθησαν έντονες συζητήσεις και θυελλώδεις διαβουλεύσεις όλων με όλους (συνηθίζεται αυτό στην «Ε»), αποδραματοποιήθηκαν ορισμένα πράγματα και εις ό,τι με αφορούσε η απαίτηση για παραίτηση και η ανταπαίτηση για απόλυση ανακλήθηκαν αμοιβαίως, αφήνοντας στον καιρό και τη σκέψη την ίαση ή τον χωρισμό των πραγμάτων και των προσώπων.

Το πρωί της Πέμπτης 17 Σεπτεμβρίου 2009 με κάλεσε ο κ. Τσίπρας στο τηλέφωνο και μου ανακοίνωσε ότι από ορισμένους συντρόφους του στον ΣΥΝ κι ορισμένες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ ηγέρθησαν αίφνης ορισμένες αντιρρήσεις για την υποψηφιότητά μου ως επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας. Θα το (ξανα)συζητούσαν στα όργανα! Τον ευχαρίστησα και του είπα ότι θα περιμένω τι θα πουν τα όργανα.

Τα όργανα μίλησαν λίγο αργότερα και μου είπαν (ο κ. Θεωνάς εκ μέρους τους) αν θα μπορούσα να μπω σε μιαν άλλη θέση στο ψηφοδέλτιο, τους ευχαρίστησα και αρνήθηκα. Υποψήφιος με το ζόρι, ή υποψήφιος που θα έκανε ζημιά στον αγώνα τους, ή υποψήφιος απότοκο ενός ακόμη συμβιβασμού (ποίων με ποίους;) δεν ήθελα να γίνω.

Τα ίδια είπα και τον κ. Αλέξη Τσίπρα που με πήρε αμέσως μετά τηλέφωνο. Τον ευχαρίστησα για την τιμή που μου έκαμε με αυτήν του την πρόταση, η οποία όμως, απ’ ό,τι φάνηκε, δεν είχε την καθολική αποδοχή στον ΣΥΡΙΖΑ, όπως απαιτείται σε αυτές τις περιστάσεις, και του ευχήθηκα καλόν αγώνα.

Κατόπιν όλων τούτων, αγαπητές αναγνώστριες και αναγνώστες, θα φύγω άδειαν ολιγοήμερη προς κάθαρσιν αναγκαίαν (μια ψυχή την έχουμε, μην την μπαϊλντίζουμε) και θα επιστρέψω σύντομα στην παρέα μας.

Αν δεν βάλουν τα γέλια οι θεοί…

ΥΓ. Η εξαίρεσή μου από το ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ είναι θεμιτή. Η προσπάθεια όμως, προκειμένου να αιτιολογηθεί αυτή η εξαίρεση, να σπιλωθεί από ορισμένους του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ η υπόληψή μου με την κατηγορία ότι είμαι «εθνικιστής» ή ότι ως εκλεγμένος βουλευτής θα μπορούσα να ψήφιζα θέσεις του ΚΚΕ ή του ΛΑΟΣ, είναι απλώς χυδαίες. Και συνιστούν ντροπή για αυτούς που τις υιοθέτησαν και τις αποδέχθηκαν.

Ο ΣΥΡΙΖΑ καλεί τους νεοσύλλεκτους σε «ανυπακοή» 27/08/2009

‘Gianniotis.blogspot.com’
«Ο ΣΥΡΙΖΑ καλεί τους νεοσύλλεκτους σε …»ανυπακοή»»
23 Αυγούστου 2009

Αίσχος!!! Μόνο αυτή η λέξη αρμόζει στη νέα ανθελληνική «πρωτοβουλία» του ΣΥΡΙΖΑ, όργανα του οποίου στήθηκαν έξω από τα στρατόπεδα της χώρας, πρωί πρωί και Κυριακάτικα, προκειμένου με… φυλλάδια, να «ενημερώσουν» τους νεοσύλλεκτους που κατατάσσονται αυτές τις μέρες για τα δικαιώματά τους, αλλά και τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για την στρατιωτική θητεία.

Παρά την έντονη αντίδραση των Αξιωματικών των στρατοπέδων, τα… όργανα του ΣΥΡΙΖΑ συνέχισαν προκλητικά το… προσηλυτιστικό τους έργο.

Το… «φυλλάδιο» είχε τον τίτλο «μην ψαρώνεις», ενώ στο κείμενο των… στρατευμένων νέων του… προοδευτικού ΣΥΡΙΖΑ, περιέχονταν και «σαφείς οδηγίες προς… στρατολογημένους».

«…Φίλοι φαντάροι, το στρατιωτικό δόγμα έχει πλέον αλλάξει για τη χώρα μας και από αμυντικό που ήταν έως τώρα κατάντησε αποτρεπετικό, για να μπορεί να αντιμετωπισθεί με αυτό τον τρόπο η… (λαθρο)μετανάστευση. Ο σημερινός σκοπός και στόχος του στρατεύματος είναι η δαπανηρή αγορά των εξοπλισμών για την καταστολή των διαδηλώσεων, η διαφθορά και η αδιαφάνεια με τα ρουσφέτια και τους θανάτους φαντάρων, και ότι χωρίς μείωση των στρατοπέδων, η μείωση της θητείας σημαίνει εντατικοποίηση…»

Ακόμα αναφέρονται στην τεχνητή διάκριση σε παλιούς και νέους φαντάρους από τους αξιωματικούς προτρέποντάς τους ώστε να μην δεχθούν την εξουσία κανενός ‘»παλιού» πάνω τους και, κυρίως, «να μην την… ασκήσουν».

Τέλος, οι… στρατευμένες νέες/οι του… προοδευτικού ΣΥΡΙΖΑ γνωστοποιούν αναλυτικά τα… δικαιώματα των στρατευμένων πολιτών για το «…θέμα συνείδησης και λειτουργίας του στρατού…», καλώντας τους εμμέσως σε… ανυπακοή, ενώ δημοσιεύουν και τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για «…ελεύθερο συνδικαλισμό στους φαντάρους, συνταγματική απαγόρευση της εξόδου στρατευμάτων από την χώρα, εξάμηνη θητεία, διάλυση του ΝΑΤΟ, αλλαγή της διαδικασίας για την διαπίστωση της αντίρρησης συνείδησης και υπολογισμό της θητείας ως συντάξιμου χρόνου…».

Εξ αριστερών ρήγμα στην ομοφωνία υπέρ της τουρκικής ένταξης 12/08/2009

‘Κόσμος του Επενδυτή’
25 Ιουλίου 2009
Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος

Πάγωμα των ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Τουρκίας όσο καιρό η χώρα αυτή παραβιάζει το διεθνές δίκαιο, δεν εφαρμόζει καλή γειτονία και κατέχει στρατιωτικά τμήμα κυπριακού εδάφους, ζήτησε με δήλωσή του ο Πρόεδρος της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ Αλέκος Αλαβάνος, σπάζοντας για πρώτη φορά τη «σχεδόν ομοφωνία» του ελληνικού πολιτικού κόσμου στην υποστήριξη της τουρκικής ένταξης (που συνιστά και κεντρική αμερικανική «απαίτηση»).

«Οι προκλήσεις της Τουρκίας στο Αιγαίο είναι ακραίες, αλλά και η πλήρης απουσία εξωτερικής πολιτικής από την κυβέρνηση της ΝΔ είναι επίσης ακραία και ανησυχητική για τον τόπο», δήλωσε χαρακτηριστικά ο κ. Αλαβάνος. Η τοποθέτηση του ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ σηματοδοτεί μείζονα στροφή στις θέσεις της αριστεράς στα λεγόμενα εθνικά θέματα, αλλά και απηχεί την αποφασιστικότητα του ίδιου να αντιμετωπίσει τα προβλήματα του σχηματισμού του με μια «φυγή στην πολιτική». Προηγήθηκε άλλωστε αίτημα του Παν. Λαφαζάνη να ανοίξει επιτέλους ο «φάκελος της Κύπρου» και η προειδοποίησή του ότι, ίσως, αυτά που συζητώνται στην Κύπρο, είναι «χειρότερα από το σχέδιο Ανάν».

Μια τέτοια «φυγή στην πολιτική», σημειώνουν πολιτικοί παρατηρητές, συνιστά τομή εν σχέσει με την πολιτική «ισορροπιών» και «καρτέλ τάσεων» που οδήγησε την αριστερά είτε σε «αφωνία» στα θέματα εξωτερικής (και όχι μόνο) πολιτικής, είτε στην ταύτισή της με ένα «λόμπυ» πανεπιστημιακών-στελεχών που θεωρούν πρώτη προτεραιότητα την καταπολέμηση του «ελληνικού εθνικισμού», σε συνθήκες μάλιστα εντεινόμενης τουρκικής επιβουλής και καθημερινών προκλήσεων κατά Ελλάδας-Κύπρου. Η τάση αυτή πρακτικά επικρατούσε μέχρι τώρα στη δημόσια έκφραση της αριστεράς, παρόλο που δεν απηχούσε την πλειοψηφία των στελεχών, ιδίως δε τη βάση της. «Ο Αλαβάνος συνειδητοποιεί σήμερα το προσωπικό και παραταξιακό κόστος του «εύκολου οπορτουνισμού», της προσπάθειας να «μη στενοχωρήσει» κανένα, που οδήγησε την αριστερά να μην παράγει πολιτική, αν δεν βοήθησε να καταστεί αποδιοπομπαίος τράγος», υπογραμμίζει στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, προσθέτοντας: «δεν μπορούμε να χαρίζουμε στους ακροδεξιούς το μονοπώλιο του πατριωτισμού».

Τον ΣΥΡΙΖΑ ακολούθησε το ΚΚΕ που, με δήλωση της Κεντρικής Επιτροπής και πρωτοσέλιδα δημοσιεύματα στον «Ριζοσπάστη», κατήγγειλε τις ελληνοτουρκικές στρατιωτικές συνομιλίες για το Αιγαίο στη Σμύρνη ως «μέρος και συνέχεια σχεδίου (ΝΑΤΟϊκής) διευθέτησης» των «διαφορών» στο αρχιπέλαγος, χαρακτηρίζοντας «υποκριτική» τη στάση της κυβέρνησης ότι αναγνωρίζει ως μόνο πρόβλημα την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας. (Είναι πάντως τραγικό για την ελληνική πολιτικο-στρατιωτική ηγεσία ότι κανείς δεν είχε κουκούτσι μυαλό να σκεφτεί, αν μη τι άλλο, ότι δεν επιτρέπεται να σε βάζουν να κάνεις τέτοιες συνομιλίες την επέτειο της τουρκικής απόβασης στην Κύπρο και να το δέχεσαι). Το ΚΚΕ βεβαίως θέλει να αμφισβητήσει κάθε χρησιμότητα στην ΕΕ και να διαφοροποιηθεί οπωσδήποτε από τον ΣΥΡΙΖΑ, γι’ αυτό και επικρίνει επίσης την άποψη ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως «χαρτί» της Ελλάδας το βέτο στην τουρκική ένταξη.

Αλλεπάλληλα χαστούκια
Στη Θράκη, τουρκόφωνα έντυπα ζητούν την παραίτηση του Περιφερειάρχη, στο Αν. Αιγαίο και την Κατσελλόριζο πυκνώνουν καθημερινά οι στρατιωτικές προκλήσεις, στην Κύπρο η Τουρκία δηλώνει ότι θέλει τα πάντα δικά της και στην Ευρώπη πολλαπλασιάζονται τα «χαστούκια». Μπιλντ και Φερχόιγκεν αποδίδουν τώρα στην Ελλάδα και στους ‘Ελληνες την ευθύνη για την παρουσία του τουρκικού στρατού στην Κύπρο, αλλά και τη λεηλασία της πολιτιστικής της κληρονομιάς!

Οι ίδιοι πολιτικοί δεν θα τολμούσαν να πουν κουβέντα για τους Αρμένιους. Οι Αρμένιοι πολιτικοί και διπλωμάτες δεν ντρέπονται όμως να υπερασπίσουν τη χώρα και τον λαό τους διεθνώς! Εδώ και πάρα πολλά χρόνια, ουδείς καταγγέλλει διεθνώς την Τουρκία για την πολιτική της σε Κύπρο-Αιγαίο. Την ίδια ώρα που δύο μεγάλες εφημερίδες της Ελλάδας, χώρας στην οποία οι ΗΠΑ επέβαλαν το 1967 δικτατορία για να «λυθεί το κυπριακό», δημοσίευαν άρθρα αθωωτικά για το ρόλο της Ουάσιγκτον στο πραξικόπημα κατά Μακαρίου, βρέθηκε στην Κύπρο ένας «λεβέντης», ο Τουρκοκύπριος Λεβέντ, για να θυμίσει με άρθρο του στον «Πολίτη» τις ευθύνες Κίσσινγκερ στην κυπριακή τραγωδία!

Η Κύπρος σε παγίδα! 26/07/2009

‘Αντίβαρο’
18 Ιουλίου 2009
Κυριάκος Σ. Κολοβός

Τη Δευτέρα 22 Ιουνίου 2009 παρουσιάστηκε στη Λευκωσία, το τελευταίο βιβλίο του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου «Η Κύπρος σε παγίδα», που πραγματοποιήθηκε στα πλαίσια εκδήλωσης, με θέμα: «Κυπριακό, Ελλάδα, Ευρωτουρκικά».

Ο Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος- δημοσιογράφος με αριστερές καταβολές– αμφισβητώντας εκείνους που ισχυρίζονται ότι το Κυπριακό δεν «πουλάει», συνεχίζει με την αρθρογραφία του και το συγγραφικό του έργο να επαναλαμβάνει τη γνωστή ρήση του αείμνηστου Ανδ. Παπανδρέου ότι «αν χαθεί η Κύπρος θα χαθεί η Ελλάδα!».

«Η Κύπρος σε παγίδα» είναι η συνέχεια του βιβλίου «Η αρπαγή της Κύπρου» που συνέγραψε ο ίδιος, πριν από την κατάθεση του Σχ. Ανάν 5.

Πρώτος, εκ των παρουσιαστών, ήταν ο Βάσος Λυσσαρίδης, ο οποίος διερωτήθηκε για πόσο καιρό ακόμα η δική μας πλευρά θα συνηγορεί σε μορφές λύσης που εμπεριέχουν την ανανική, ρατσιστική, φιλοσοφία, συμφωνώντας απόλυτα με τις «εύστοχες», όπως χαρακτηριστικά είπε, επισημάνσεις του Δ. Κωνσταντακόπουλου. Σαφέστατη η προειδοποίηση του γιατρού πως τυχόν μονογραφή του όποιου σχεδίου, πριν από δημοψήφισμα, θα αποτελεί αρνητική εξέλιξη και θα καταστεί εκβιασμός για τον ίδιο το λαό και έκλεισε την τοποθέτησή του λέγοντας ότι: «Στόχος της Τουρκίας είναι η ‘Αλεξανδρεττοποίηση’ της Κύπρου, δημιουργώντας, αρχικά, πλειοψηφία από Τούρκους και στη συνέχεια να ζητήσει την αυτοδιάθεση του νησιού».

Ο Αντρέας Λοβέρδος, ακαδημαϊκός, βουλευτής του ΠΑΣΟΚ και πρώην υφυπουργός Εξωτερικών της κυβέρνησης Σημίτη, αφού εκθείασε την πολιτική Σημίτη στο Ελσίνκι το 1999, σημείωσε ότι «αυτή η πολιτική θα αξιολογηθεί στο τέλος αυτού του χρόνου», εννοώντας φυσικά την αξιολόγηση της Τουρκίας τον ερχόμενο Δεκέμβριο.

Ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, έκανε αίσθηση με την τοποθέτησή του: «Ο Κωνσταντακόπουλος παραμένει από τους ελάχιστους που ασχολούνται με το Κυπριακό» και συνέχισε: «Οι Κωνσταντακόπουλοι θα πληθαίνουν διότι πρέπει να δυναμώσουμε το δεσμό Κύπρου-Ελλάδας […] Τα λάθη γίνονται όταν ο λαός βρίσκεται σε αφασία. Όταν υπάρχει συμφωνία όλης της ελίτ. Η συμφωνία της Νέας Υόρκης, το Φεβρουάριο του 2004, μόνο σε αποικίες μπορεί να επιτευχθεί. Η ελληνική πολιτική είναι πολιτική νεοϋποτέλειας στο Αιγαίο και στην Κύπρο».

Ο ακαδημαϊκός Ανδρέας Θεοφάνους επισήμανε ότι: «Η φράση ‘οδυνηρός συμβιβασμός’ αποτελεί μια αντίφαση. Άλλο έντιμος συμβιβασμός και άλλο επιδείνωση του status quo. Ο Πρόεδρος Χριστόφιας στην προσπάθειά του ν’ αποφύγει την επιδιαιτησία οδηγήθηκε στο δρόμο της ‘ενδοκυπριακής λύσης’, χωρίς τη διεύρυνση της βάσης των διακοινοτικών συνομιλιών».

Τέλος, το λόγο πήρε ο ίδιος ο συγγραφέας. Στην καταρχήν του αναφορά καυτηρίασε το γεγονός της απουσίας εκπροσώπου του ΑΚΕΛ, παρά την πρόσκληση να συμμετάσχει το Κόμμα στη συζήτηση. Ο συγγραφέας ανάφερθηκε σε διάφορες παραδοξότητες που συμβαίνουν σε σχέση με το Κυπριακό:

1. Ο Ερντογάν το 2003 είπε «Όχι» στους Αμερικανούς για το Ιράκ και σήμερα ανταμείβεται, σ’ αντίθεση με μας.

2. Στο Κυπριακό οι πολιτικοί όροι έχουν μετατραπεί σε όρους αστικού δικαίου, φωτογραφίζοντας το περιουσιακό.

3. «Τι είναι οι κόκκινες γραμμές;» διερωτήθηκε «και ποιες είν’ αυτές όταν σ’ ένα κανονικό κράτος δεν υπάρχει α) αυτοκυβέρνηση και β) αυτοάμυνα;»

4. Γιατί πρέπει να ντρεπόμαστε που είμαστε πλειοψηφία (εννοεί τους Ε/κ) και πώς μπορεί να λειτουργήσει η αρχή της πλειοψηφίας σ’ ένα μόρφωμα όπως το κυοφορούμενο;

5. Αφού στο ΑΚΕΛ δηλώνουν μαρξιστές-λενινιστές γιατί δεν δημοσιοποιούν τα όσα συζητούνται στις συνομιλίες με τον Ταλάτ, τη στιγμή που ο Λένιν, το πρώτο πράγμα που έκανε στις συνομιλίες με τους Γερμανούς ήταν η δημοσίευση των πρακτικών των συνομιλιών.

Εν κατακλείδι, αυτοαξιολογώντας το έργο του είπε: «Δυστυχώς, όσα έχω γράψει έχουν βγει αληθινά και φαίνεται ότι τα ‘ χω καταφέρει καλά».

– – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – –

‘Ιθαγενείς’
«Δ. Κωνσταντακόπουλος: Η Κύπρος σε παγίδα- τελικά συμπεράσματα»
11 Φεβρουαρίου 2008

«Μέριασε βράχε να διαβώ». Αυτή είναι η «κατηγορική προσταγή» της Αυτοκρατορίας, η επιδίωξη να ανοίξει ο δρόμος της Τουρκίας προς την Ευρώπη, να φύγουν από τη «μέση» τα εμπόδια που λέγονται Κύπρος με κυπριακό, Ελλάδα με ελληνοτουρκικά και Αιγαίο. Αυτή η Θέληση οδήγησε στο Σχέδιο Ανάν το 2004, αυτή η Θέληση συνδυάζεται τώρα με τη διάσπαση της Κεντροαριστεράς, του μετώπου που στήριξε πολιτικά το «’Οχι», του μετώπου που εξέφρασε τη θέληση του κυρίαρχου λαού, για να απειλήσει και πάλι την ύπαρξη και το μέλλον της Κυπριακής Δημοκρατίας, του κυπριακού ελληνισμού, της ίδιας της Ελλάδας. Το κυπριακό δεν «ξανάνοιξε», τρεις δεκαετίες μετά την εισβολή της Τουρκίας, γιατί ξεσηκώθηκαν τα θύματά της ή γιατί θυμήθηκαν οι πολιτικοί της Αθήνας τις υποχρεώσεις τους. «Ξανάνοιξε» γιατί ζητάει ο Αυτοκράτορας να ανοίξει. ‘Εχει μπει πλέον σε δυναμική φάση, ξέφυγε από τη σχετικά «στατική» των τριών προηγούμενων δεκαετιών.

Το Σχέδιο Ανάν εκφράζει την πάγια πολιτική της Αυτοκρατορίας που ποτέ δεν ανέχθηκε την ανεξαρτησία της Κύπρου και της Ελλάδας (βλ. παράρτημα 1) (1). Υλοποιεί την ιδέα περί Δικτατορίας του ναζιστή Καρλ Σμιτ, Δικτατορίας του (Αγγλοαμερικανού) Κυρίαρχου, του «Κράτους των Τριων Ξένων Δικαστών και των Τριων Ξένων Στρατών». Επειδή όμως το πολίτευμα της ίδιας της Αυτοκρατορίας είναι ακόμη δημοκρατικό, δεν μπορεί η ίδια να προτείνει κάτι τέτοιο, για λόγους σεβασμού της ίδιας της δικής της δομής, δεν μπορεί απερίφραστα να υιοθετήσει την συνεπή προς τον εαυτό της ιδεολογία του Σμιτ. Ανήκει στους εκπροσώπους των Ραγιάδων η αμφίβολη τιμή να προτείνουν τέτοια πράγματα (το έκανε το 1973 ο Ευάγγελος Αβέρωφ με τους τρεις ξένους σοφούς στους οποίους πρότεινε να δοθεί η Κύπρος, και μάλιστα με τις ίδιες διαδικασίες επιδιατησίας και ασφυκτικών, «βιαστικών» χρονοδιαγραμμάτων και δημοψφησμάτων που ανακάλυψε πολύ αργότερα ο Ανάν, το έκαναν οι διαπραγματευτές Αθήνας και Λευκωσίας το 2000-02, που εισήγαγαν, με δική τους πρωτοβουλία, τα εξωφρενικά δικαιώματα του Ανώτατου Δικαστηρίου και των τριών ξένων δικαστών του και χάρηκαν μάλιστα γιατί έγιναν αποδεκτές οι προτάσεις τους! Αυτή είναι η τυπική εικόνα του Μεσαίωνα, αλίμονο, αρκετά συχνή και για τη σχέση του πολιτικού προσωπικού της νεώτερης Ελλάδας έναντι του Δυτικού Επικυρίαρχου, η εικόνα δηλαδή του υποτελούς που εμφανίζεται ενώπιον του Δεσπότη, υποκλίνεται, τίθεται υπό την απόλυτο εξουσία του και ελπίζει στο ‘Ελεός του).

Η μετατροπή της πλειοψηφίας σε μειοψηφία στα όργανα αποφάσεων, ο κεντρικός μετασχηματισμός δηλαδή που επιφέρει το Σχέδιο Ανάν στη σημερινή κατάσταση πραγμάτων στην Κύπρο, δεν καταλύει απλώς την Κυπριακή Δημοκρατία, αλλά εισάγει μια κατάσταση παραλογισμού, αδικίας και ασάφειας στο νομικό καθεστώς του νησιού, τον μηχανισμό δηλαδή που επιτρέπει την εξαπόλυση μιας εθνοτικής διαμάχης τύπου Βοσνίας ή Κοσόβου, όπως οι συμφωνίες του 1960 ενέγραφαν στις νομικές πρόνοιές τους ως δυνατότητα τις διακοινοτικές του 1964 και την εισβολή του 1974. Επειδή η ελληνική πλευρά, και όχι η τουρκοκυπριακή, είναι η πραγματικά πιο αδύνατη, η ασάφεια των ρυθμίσεων θα λειτουργήσει εις βάρος της. Μια τέτοια ρύθμιση θέτει ερωτηματικό στην ίδια την επιβίωση, μαροχρόνια, των Ελλήνων στην Κύπρο.

Η αγγλοαμερικανική, «αυτοκρατορική» πίεση οδηγεί στην εμφάνιση τέτοιων αποτελεσμάτων, όχι μόνο εξαιτίας των δικών της επιδιώξεων, αλλά και του τρόπου που αποφεύγει να συγκροτηθεί το ελληνικό υποκείμενο, των προβλημάτων «δομής» του ελληνικού κράτους και της ελληνικής κοινωνίας και ιδεολογίας, της ναθειάς, πολύπλευρης, «εξάρτησης», χωρίς την οποία είναι αδύνατο να ερμηνευθεί το ελληνικό κρατικό, κοινωνικό, ιστορικο φαινόμενο. Βλέπουμε πάλι, στην περίπτωση της κυπριακής κεντροαριστεράς, να εμφανίζονται οι ίδιοι μηχανισμοί διάσπασης και αντιπαράθεσης ταυτοτήτων, που έχουν προηγηθεί όλων των μεγάλων καταστροφών του ελληνικού χώρου τους τελευταίους δύο αιώνες. (2) Η επικίνδυνη σύγχυση που καταδείξαμε ότι επικρατεί στην ηγεσία του ΑΚΕΛ (και όχι μόνο) γύρω από τα κορυφαία ζητήματα κρατικής συγκρότησης, εξουσίας και εθνικής ταυτότητας, σχέσεων Αριστεράς και ‘Εθνους, εθνισμού, εθνικισμού και σωβινισμού, σύγχυση αναγκαία σε ένα αριστερό κόμμα που θέλει να συνεργασθεί, αλλά καθόλου χρήσιμη σε ένα κόμμα που θέλει να αντισταθεί στην «Ολοκληρωτική Αυτοκρατορία της Παγκοσμιοποίησης», επιτείνουν τον κίνδυνο «καταστροφικών», «χαοτικών» εξελίξεων, που δεν μπορεί να μείνουν περιορισμένες στην Κύπρο.

Η ελλαδική και κυπριακή Αριστερά, όπως και το ΠΑΣΟΚ άλλωστε, δεν δρουν στα πλαίσια μιας ιμπεριαλιστικής, επεκτατικής, επιθετικής Ελλάδας, που θα όφειλαν να καταγγείλουν. Δρουν στα πλαίσια μιας χώρας που βρίσκεται, δυστυχώς, πάνω στον δρόμο κύριων στρατηγικών της Αυτοκρατορίας, που η άρχουσα τάξη της δεν θέλει να υπερασπίσει τα θεμιτά εθνικά συμφέροντά της, που υπόκειται στη γεωπολιτική πίεση της Τουρκίας. Η Τουρκία έδιωξε τους ‘Ελληνες από τα εδάφη της, η Τουρκία εισέβαλε στην Κύπρο. Δεν εισέβαλε η Κύπρος στην Τουρκία, δεν έδιωξε η Ελλάδα τις μειονότητές της. Η εξίσωση επιτιθέμενου και αμυνόμενου, θύτη και θύματος, εν ονόματι της γενικής αποδοκιμασίας του εθνικισμού, δεν ωφελεί τη ειρήνη αλλά τη μόνιμη επιδίωξη του «αμερικανικού ιμπεριαλισμού», που κάποτε λέγαμε, να χαϊδεύει για να χρησιμοποιεί στη Μέση Ανατολή και την πρ. ΕΣΣΔ τον τουρκικό επεκτατισμό, η μεγάλη τη μικρή αυτοκρατορία. Αυτή δεν μπορεί όμως να είναι πολιτική της Αριστεράς, αυτή είναι η πολιτική της ατλαντικής Δεξιάς, που χρειάζεται αριστερούς Συμμάχους να την εκδώσουν πιστοποιητικό προοδευτικότητας. Αν το κάνουν θα είναι και η τελευταία τους υπηρεσία. Ούτε βέβαια η ελληνική κοινωνία μπορεί να αντιμετωπίσει καλύτερα, πιο προοδευτικά τα προβλήματά της, σε συνθήκες μεγαλύτερης εξάρτησης και υποτέλειας, ενδιαφερόμενη τάχα μου για την αφηρημένη, καθαρά «ταξική» όψη των συγκρούσεων, αδιαφορώντας για το περιβάλλον της χώρας, εκλαμβάνοντας τις ιδεολογίες που παράγει η σύγκρουση ως αιτία της και κάνοντας ότι δεν βλέπει τον στρατιωτικό μηχανισμό που παρατάσσεται απέναντι στη χώρα, από τη Θράκη έως νοτίως της Κύπρου. Η υιοθέτηση μιας τέτοιας πολιτικής δεν μπορεί παρά να οδηγήσει σε μακροχρόνια παρακμή την αριστερά. Χημικά καθαρές, «ταξικές» συγκρούσεις δεν υπάρχουν πουθενά, ζούμε σε έναν βαθιά ιεραρχημένο και πολλαπλά δομημένο κόσμο. Η Αριστερά χρειάζεται την Ελλάδα και η Ελλάδα την Αριστερά της, μιαν Αριστερά όμως που να ενσαρκώνει τις ισχυρές ανεξαρτησιακές παραδόσεις των Ελλήνων, πρωτοπόρο στην υπεράπσιση του ‘Εθνους της, για να μπορεί και να τον συγκρατεί όταν πάει να περάσει από τον εθνισμό στον εθνικισμό, από τον εθνικισμό στον σωβινισμό.

Η έως τώρα εμπειρία από τις πολιτικές εξελίξεις στο νησί μετά τη διάσπαση της συγκυβέρνησης επιβεβαιώνει την ορθότητα αυτής της διάγνωσης, ότι είναι δηλαδή στη Θέση και όχι στην Πρόθεση των πρωταγωνιστών η δυνατότητα καταστροφικής εξέλιξης, κάτι που την καθιστά πολύ πιο απειλητική. Από την ίδια την ανάγκη της προεκλογικής εκστρατείας της, η ηγεσία του ΑΚΕΛ απευθύνεται όλο και περισσότερο στους οπαδούς του «Ναι» στο δημοψήφισμα και τείνει να ευθυγραμμισθεί με την αγγλοαμερικανική πίεση και τη δομή επιχειρημάτων της «διεθνούς κοινότητας», μετασχηματίζοντάς την ιδεολογικά σε ανάγκη επείγουσας «λύσης του κυπριακού». Μεγάλο μέρος του πολιτικού προσωπικού σε Κύπρο και Ελλάδα γύρισε τώρα το κεφάλι προς τα μέσα, δεν αγωνίζεται με μέτωπο τις εξωτερικές δυνάμεις, του «αγγλοαμερικανικού ιμπεριαλισμού», στη μέχρι πρότινος χρησιμοποιούμενη και πολυ εύλογα πλέον εγκαταλειφθείσα ορολογία της ηγεσίας του ΑΚΕΛ. Αλλά προσπαθεί να οικοδομήσει τη πολιτική και ιδεολογική βάση όχι ενός συμβιβασμού, αλλά μιας συνθηκολόγησης, γεγονός που δεν θέτει σε κίνδυνο την α’ ή β΄ δυνατή λύση του κυπριακού, αλλά την ασφάλεια, κυριαρχία και ελευθερία των Ελλήνων νοτίως της πράσινης γραμμής. Μετά από μια ενδεχόμενη νίκη του, ο Δημήτρης Χριστόφιας, που δεν αναγνωρίζει καν, αν κρίνουμε από τις δηλώσεις του, το διακύβευμα, θα πιεσθεί αφόρητα να επαναφέρει γρήγορα το Σχέδιο Ανάν, ανεξαρτήτως της ονομασίας του, εκμεταλλευόμενος την αποθάρρυνση που λογικά θα επικρατήσει τότε ακριβώς μεταξύ των οπαδών του Προέδρου Παπαδόπουλου.

Είναι τελείως επιτακτική ανάγκη, ζήτημα εθνικής ασφάλειας, η αποκατάσταση της λαϊκής ενότητας γύρω από το ‘Οχι του 2004, η αποκατάσταση πολιτικών συνθηκών που θα επιτρέψουν στον κυπριακό λαο να υπερασπιστεί το κράτος του, η επιβεβαίωση στις προεδρικές εκλογές της ανάγκης να προτατευθεί ο πυρήνας της εξουσίας του κυπριακού κράτους. Χρειάζεται να συνεηδητοποιηθεί και να ανακοπεί, ανεξαρτήτως του αποτελέσματος των προσεχών εκλογών, η καταστροφική εξέλιξη που έχει ήδη ξεκινήσει.

Γενικότερα, η ελληνική πολιτική τάξη, στην Ελλάδα και την Κύπρο, πρέπει να συνειδητοποιήσει τον δυναμικό χαρακτήρα της φάσης στην οποία μπήκαν οι ελληνοτουρκικές σχέσεις και το κυπριακό, των πλεονεκτημάτων που έχει σήμερα η χώρα εν σχέσει με το παρελθόν και του ότι μια πιο ανεξάρτητη πολιτική είναι ενδεχομένως πιο εύκολη σήμερα, λόγω των προβλημάτων της «Αυτοκρατορίας» διεθνώς, από ότι ήταν στους μεγάλους κύκλους αγγλικής και αμερικανικής ηγεμονίας του 19^ου και του 20ού αιώνα. Ενστικτωδώς το αντελήφθησαν εξάλλου και η Αθήνα και η Λευκωσία, αποφασίζοντας τη σύναψη πολύ στενότερων σχέσεων με την αναδυόμενη πάλι Ρωσία του Πούτιν.

Από τον τρόπο που θα τοποθετηθούν απέναντι στα διακυβεύματα οι πολιτικές δυνάμεις σε Ελλάδα και Κύπρο θα κριθεί ενδεχομένως το μέλλον τους για δεκαετίες. Η στάση των πολιτικών δυνάμεων απέναντι στο ζήτημα του έθνους ήταν αποφασιστικής σημασίας για τη διεκδίκηση της πολιτικής ηγεμονίας σε όλη τγ νεώτερη ελληνική ιστορία. Υπάρχουν άλλωστε υπόγειες, «δομικές» σχέσεις ανάμεσα στις πολύ διαφορετικών μορφών κρίσεις στις δύο χώρες, την «εσωτερική» μορφή που παίρνει η συστημική κρίση στην Ελλάδα, την «εξωτερική» που παίρνει στην Κύπρο.

Η ελληνική κοινωνία δεν έχει πάντως άλλη διέξοδο από το να προσπαθήσει να γίνει υποκείμενο και στα εσωτερικά της προβλήματα και διεθνώς. Το ένα είναι προϋπόθεση για το άλλο και δεν πρέπει να αντιπαρατίθενται αλλά να συνδυάζονται οι προσπάθειες αυτές. Ο ελληνικός χώρος (Ελλάδα-Κύπρος) δεν θα μπορέσει να επιβιώσει πολύ, ούτε «εσωτερικά», ούτε «εξωτερικά» με τα σημερινά δεδομένα του, αν δεν προσπαθήσει να αλλάξει ριζικά. Το ελληνικό «σύστημά» ολόκληρο καταρρέει, όχι το ένα ή το άλλο κόμμα, η μια ή η άλλη πολιτική. Πρέπει να συνειδητοποιήσει έγκαιρα την απειλή και να τη μετατρέψει σε ευκαιρία. Δεν έχει άλλο δρόμο.

*Απόσπασμα από τα τελικά συμπεράσματα του νέου βιβλίου του Δ. Κωνσταντακόπουλου, Η Κύπρος σε παγίδα το οποίο κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Λιβάνη.

Οι Πομάκοι καταγγέλουν υποψήφια του ΣΥΡΙΖΑ για ρατσισμό 25/07/2009

‘Taxalia.blogspot.com’
10 Ιουλίου 2009

Ακόμη μια απόδειξη για την μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε …»παιδική χαρά’» από τον …λαοπρόβλητο αρχηγό του Αλέξη: Η Πομακική εφημερίδα ΖΑΓΑΛΙΣΑ, καταγγέλει τη μουσουλμάνα υποψήφια του κόμματος Ντιλέκ Χαμπίπ στις Ευρωεκλογές για… ρατσισμό σε βάρος των Πομάκων!!!

Γράφει η εφημερίδα:

«Σιγά ρε μάγκες! Κάντε κράτει! Διθύθαμβοι για την… «δημοκρατική» υποψηφιότητα της Ντιλέκ Χαμπίπ στο ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ. Μόνο κλάματα δεν τους έπιασαν κάποιους. Σιγά τα αυγά! Και η κυρία αυτή περιχαρής και με τον αέρα του αναδυόμενου πολιτικού ηγέτη, μίλησε για το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού της μειονότητας. Τόσο δημοκράτισσα η κυρία!

Δημοκράτισσα κυρία Ντιλέκ Χαμπίμ, που στο διάολο είναι το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού των Πομάκων; Δεν χωράει στη δημοκρατική σου συνείδηση; Εμείς λέμε ότι η ιδεολογία σας είναι επικίνδυνα αναχρονιστική, προάγει τον τουρκικό εθνικισμό, αναπαράγει τον ρατσισμό σε βάρος των Πομάκων και νομιμοποιεί τη γενοκτονία που υφιστάμεθα.

Δεν έχεις όμως μόνο εσύ ευθύνη, εσύ τη δουλειά σου κάνεις και μπράβο σου. Αυτοί που σε προβάλλουν ως δημοκρατική υποψηφιότητα, αυτοί είναι πράγματι για γέλια και για κλάματα…»

Και τελικά πρόεδρε Αλαβάνε και πρόεδρε Τσίπρα, όπως είδαμε μετά τις εκλογές, ΟΛΟΙ κατάλαβαν τον περίεργο ρόλο σας και σας …μαύρισαν! Αλλά εγώ απορώ με εκείνους τους συντρόφους σας, εκείνους τους ….δεξιούς ντε –έτσι δεν τους φωνάζουν τα παιδιά του Αλέξη;- του Φώτη του Κουβέλη, πως δεν έχουν πάρει ακόμη μια βρεγμένη σανίδα για να αρχίσουν το ξεκαθάρισμα… Απορώ πως σας ανέχονται ακόμη…

– – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – –

‘Ας μιλήσουμε επιτέλους’
«Τα τσιράκια της Άγκυρας στη Θράκη πιάστηκαν και πάλι να ψεύδονται: Το «μνημείο» Μεχμέτ Χιλμί το κατέστρεψαν μουσουλμάνοι Αλεβίτες… κι όχι Χριστιανοί όπως άφησαν να εννοηθεί»
24 Ιουλίου 2009
Κωνσταντίνος

Στο συνηθισμένο μοτίβο του ανθελληνισμού και υπό το πάγιο καθεστώς της πλήρους ατιμωρησίας συνέχισαν να κινούνται τα «όργανα» του Τουρκικού Προξενείου της Κομοτηνής, χωρίς να διστάσουν -για μία ακόμη φορά- να κατηγορήσουν γενικώς και αορίστως τους «φανατικούς εθνικιστές χριστιανούς» της Ελλάδας για την καταστροφή της παράνομης κατασκευής βρύσης-μνημείου που έχτισαν προς τιμή του Μεχμέτ Χιλμί (από τους πρώτους οργανωτές αλλά και εκτελεστές της Κεμαλικής προπαγάνδας στην περιοχή της Θράκης -μεταξύ 1ου και 2ου Παγκοσμίου Πολέμου-, ο οποίος υπήρξε και πρωταίτιος πολλών δεινών για τους Αλεβίτες -και όχι μόνο- κατοίκους της ορεινής Ροδόπης), γνωστού για την ανθελληνική του δράση στην περιοχή της Θράκης.

Επειδή όμως η αλήθεια είναι ένα γεγονός που δεν είναι δυνατόν να παραμείνει διαστρεβλωμένο και φυσικά δεν μπορεί κανείς να την αποκρύψει, έτσι σήμερα μαθαίνουμε πως στο κατεστραμμένο κτίσμα της βρύσης βρέθηκαν συνθήματα που έγραφαν «Aleviller», προδίδοντας την ταυτότητα των δραστών (Αλεβίτες διαμένουν στα ορεινά των νομών Ροδόπης και Έβρου).

Στα πλαίσια της Κεμαλικής προπαγάνδας, που σε σταθερή βάση επιτίθεται κατά του Ελληνισμού, τα συνθήματα αυτά έμειναν κρυμμένα από τη δημοσιότητα, προκειμένου να μην διαταραχθούν οι σχέσεις του Τουρκικού Προξενείου της Κομοτηνής με τα ορεινά χωριά (κυρίως του νομού Ροδόπης), όπου και κατοικούν Αλεβίτες. Προς πληροφόρηση των αναγνωστών, το «μνημείο» στήθηκε χωρίς καμία άδεια ανέγερσης στον χώρο του πανηγυριού του Χίλια, από τον περίφημο Εκπολιτιστικό Σύλλογο του Χίλια, ο οποίος τα τελευταία χρόνια εξαντλεί τον κύκλο των δραστηριοτήτων του σε ένα και μόνο γεγονός, του παραδοσιακού πανηγυριού των Αλεβιτών και της μετατροπής του σε μία κυριολεκτικά Κεμαλική φιέστα.

Κάνοντας τους «κινέζους» οι κονδυλοφόροι των τοπικών μουσουλμανικών εφημερίδων κατέγραψαν το γεγονός της καταστροφής του μνημείου, ξέχασαν όμως να αναφερθούν στα συνθήματα που βρέθηκαν, κυρίως εξαιτίας του γεγονότος της άρνησης ύπαρξης των Αλεβιτών εκ μέρους της τουρκικής προπαγάνδας. Να σημειωθεί πως οι Αλεβίτες, μαζί με τους Πομάκους και τους Ρομά της Θράκης, είχαν δεχτεί ανηλεές κυνηγητό από ορδές τουρκικών στρατευμάτων κατά τη διάρκεια της οθωμανικής αυτοκρατορίας, προκειμένου να λυγίσουν και να αποδεχθούν την τουρκική ανωτερότητα… Έτσι, σήμερα, η τουρκική προπαγάνδα προτιμά να «ξεχνά» την ύπαρξή τους, προσπαθώντας ταυτόχρονα -για μία ακόμη φορά- να εκπορθήσει την ταυτότητά τους και να τους «κολλήσει» την τουρκική ταυτότητα και εθνότητα!!!

Συγκεκριμένα, η μουσουλμανική εφημερίδα της Κομοτηνής «Μιλλιέτ» έγραφε πριν από λίγες ημέρες, σχετικά με καταγγελίες του ιστολογίου (μέσα από την εφημερίδα «Φωνή της Ροδόπης»): «Η ίδια εφημερίδα σε μια άλλη είδησή της στοχοποίησε την κρήνη Μεχμέτ Χιλμί και έγινε αφορμή για τις ρατσιστικές επιθέσεις που ακολούθησαν. Οι ρατσιστές εχθροί των Τούρκων προκάλεσαν μεγάλες ζημιές στην κρήνη (ξεχνά ο συντάκτης πως η κρήνη χτίστηκε χωρίς άδεια της πολεοδομίας; μήπως ξεχνά πως θα έπρεπε να ακολουθούν τους νόμους του κράτους; Πολύ εύκολα καταλήγει στο συμπέρασμα ποιοί κατέστρεψαν την κρήνη Μεχμέτ Χιλμί, αλλά ας μας πει ο συντάκτης του κειμένου αυτού, τι θα συνέβαινε στην Τουρκία αν γινόταν κάτι παρόμοιο, δηλαδή αν κάποιοι χριστιανοί προσπαθούσαν να χτίσουν χωρίς την άδεια των αρχών ένα μνημείο για έναν ήρωα της Ελληνικής επανάστασης ή για έναν αντιτουρκιστή Πατριάρχη;).»

Τίποτε όμως δεν θα είχε συμβεί, εάν η Ελληνική πολιτεία φρόντιζε για την επιβολή του νόμου και προχωρούσε στην άρνηση ανέγερσης του παράνομου κτίσματος εκ μέρους των ανθρώπων του κυρίου Σαρνίτς (Τούρκος Πρόξενος Κομοτηνής). Ποτέ δεν είναι αργά, βέβαια, για να επιβληθεί ο νόμος και να καταστραφεί τελείως ένα μνημείο που προσβάλει κυρίως τους Αλεβίτες κατοίκους της περιοχής, αλλά περιφρονεί και την Ελληνικότητα της περιοχής! Η επιβολή του νόμου είναι ιδιαιτέρως απλή και αρκεί η διαταγή του περιφερειάρχη ή του προϊσταμένου της Πολεοδομίας, προκειμένου να προχωρήσουν οι διαδικασίες κατεδάφισης από ό,τι απέμεινε από την περίφημη βρύση του Μεχμέτ Χιλμί. Θα δοθεί άραγε η διαταγή κατεδάφισης του παράνομου και προκλητικού κτίσματος – μνημείου ή θα επικρατήσει το θέλημα του Τούρκου προξένου Μουσταφά Σαρνίτς, ο οποίος αναδεικνύεται σε γενικό «κουμανταδόρο» της Θράκης;!!!

Όσο για τα τα γραφόμενα των τοπικών μουσουλμανικών εφημερίδων της Κομοτηνής, ευελπιστούμε πως αυτά εγράφησαν λόγω κεκτημένης ταχύτητας ή έστω λόγω νεοαποκτηθείσας βλακείας!!! Δεν θέλουμε να πιστεύουμε πως υπήρξαν σαφή ενεργούμενα κύκλων που επιθυμούν την σπορά μίσους μεταξύ των κατοίκων της Θράκης και ούτε φυσικά πως έγραψαν όσα έγραψαν καθοδηγούμενοι από εντολές τρίτων που κύριο σκοπό και στόχο έχουν να αμφισβητήσουν τη νομιμότητα της Ελληνικής κυριαρχίας στην περιοχή…

Εν αναμονή των ό,ποιων εξελίξεων λοιπόν…

Οι Πομάκοι καταγγέλουν υποψήφια του ΣΥΡΙΖΑ για ρατσισμό 25/07/2009

‘Taxalia.blogspot.com’
10 Ιουλίου 2009

Ακόμη μια απόδειξη για την μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε …»παιδική χαρά’» από τον …λαοπρόβλητο αρχηγό του Αλέξη: Η Πομακική εφημερίδα ΖΑΓΑΛΙΣΑ, καταγγέλει τη μουσουλμάνα υποψήφια του κόμματος Ντιλέκ Χαμπίπ στις Ευρωεκλογές για… ρατσισμό σε βάρος των Πομάκων!!!

Γράφει η εφημερίδα:

«Σιγά ρε μάγκες! Κάντε κράτει! Διθύθαμβοι για την… «δημοκρατική» υποψηφιότητα της Ντιλέκ Χαμπίπ στο ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ. Μόνο κλάματα δεν τους έπιασαν κάποιους. Σιγά τα αυγά! Και η κυρία αυτή περιχαρής και με τον αέρα του αναδυόμενου πολιτικού ηγέτη, μίλησε για το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού της μειονότητας. Τόσο δημοκράτισσα η κυρία!

Δημοκράτισσα κυρία Ντιλέκ Χαμπίμ, που στο διάολο είναι το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού των Πομάκων; Δεν χωράει στη δημοκρατική σου συνείδηση; Εμείς λέμε ότι η ιδεολογία σας είναι επικίνδυνα αναχρονιστική, προάγει τον τουρκικό εθνικισμό, αναπαράγει τον ρατσισμό σε βάρος των Πομάκων και νομιμοποιεί τη γενοκτονία που υφιστάμεθα.

Δεν έχεις όμως μόνο εσύ ευθύνη, εσύ τη δουλειά σου κάνεις και μπράβο σου. Αυτοί που σε προβάλλουν ως δημοκρατική υποψηφιότητα, αυτοί είναι πράγματι για γέλια και για κλάματα…»

Και τελικά πρόεδρε Αλαβάνε και πρόεδρε Τσίπρα, όπως είδαμε μετά τις εκλογές, ΟΛΟΙ κατάλαβαν τον περίεργο ρόλο σας και σας …μαύρισαν! Αλλά εγώ απορώ με εκείνους τους συντρόφους σας, εκείνους τους ….δεξιούς ντε –έτσι δεν τους φωνάζουν τα παιδιά του Αλέξη;- του Φώτη του Κουβέλη, πως δεν έχουν πάρει ακόμη μια βρεγμένη σανίδα για να αρχίσουν το ξεκαθάρισμα… Απορώ πως σας ανέχονται ακόμη…

– – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – –

‘Ας μιλήσουμε επιτέλους’
«Τα τσιράκια της Άγκυρας στη Θράκη πιάστηκαν και πάλι να ψεύδονται: Το «μνημείο» Μεχμέτ Χιλμί το κατέστρεψαν μουσουλμάνοι Αλεβίτες… κι όχι Χριστιανοί όπως άφησαν να εννοηθεί»
24 Ιουλίου 2009
Κωνσταντίνος

Στο συνηθισμένο μοτίβο του ανθελληνισμού και υπό το πάγιο καθεστώς της πλήρους ατιμωρησίας συνέχισαν να κινούνται τα «όργανα» του Τουρκικού Προξενείου της Κομοτηνής, χωρίς να διστάσουν -για μία ακόμη φορά- να κατηγορήσουν γενικώς και αορίστως τους «φανατικούς εθνικιστές χριστιανούς» της Ελλάδας για την καταστροφή της παράνομης κατασκευής βρύσης-μνημείου που έχτισαν προς τιμή του Μεχμέτ Χιλμί (από τους πρώτους οργανωτές αλλά και εκτελεστές της Κεμαλικής προπαγάνδας στην περιοχή της Θράκης -μεταξύ 1ου και 2ου Παγκοσμίου Πολέμου-, ο οποίος υπήρξε και πρωταίτιος πολλών δεινών για τους Αλεβίτες -και όχι μόνο- κατοίκους της ορεινής Ροδόπης), γνωστού για την ανθελληνική του δράση στην περιοχή της Θράκης.

Επειδή όμως η αλήθεια είναι ένα γεγονός που δεν είναι δυνατόν να παραμείνει διαστρεβλωμένο και φυσικά δεν μπορεί κανείς να την αποκρύψει, έτσι σήμερα μαθαίνουμε πως στο κατεστραμμένο κτίσμα της βρύσης βρέθηκαν συνθήματα που έγραφαν «Aleviller», προδίδοντας την ταυτότητα των δραστών (Αλεβίτες διαμένουν στα ορεινά των νομών Ροδόπης και Έβρου).

Στα πλαίσια της Κεμαλικής προπαγάνδας, που σε σταθερή βάση επιτίθεται κατά του Ελληνισμού, τα συνθήματα αυτά έμειναν κρυμμένα από τη δημοσιότητα, προκειμένου να μην διαταραχθούν οι σχέσεις του Τουρκικού Προξενείου της Κομοτηνής με τα ορεινά χωριά (κυρίως του νομού Ροδόπης), όπου και κατοικούν Αλεβίτες. Προς πληροφόρηση των αναγνωστών, το «μνημείο» στήθηκε χωρίς καμία άδεια ανέγερσης στον χώρο του πανηγυριού του Χίλια, από τον περίφημο Εκπολιτιστικό Σύλλογο του Χίλια, ο οποίος τα τελευταία χρόνια εξαντλεί τον κύκλο των δραστηριοτήτων του σε ένα και μόνο γεγονός, του παραδοσιακού πανηγυριού των Αλεβιτών και της μετατροπής του σε μία κυριολεκτικά Κεμαλική φιέστα.

Κάνοντας τους «κινέζους» οι κονδυλοφόροι των τοπικών μουσουλμανικών εφημερίδων κατέγραψαν το γεγονός της καταστροφής του μνημείου, ξέχασαν όμως να αναφερθούν στα συνθήματα που βρέθηκαν, κυρίως εξαιτίας του γεγονότος της άρνησης ύπαρξης των Αλεβιτών εκ μέρους της τουρκικής προπαγάνδας. Να σημειωθεί πως οι Αλεβίτες, μαζί με τους Πομάκους και τους Ρομά της Θράκης, είχαν δεχτεί ανηλεές κυνηγητό από ορδές τουρκικών στρατευμάτων κατά τη διάρκεια της οθωμανικής αυτοκρατορίας, προκειμένου να λυγίσουν και να αποδεχθούν την τουρκική ανωτερότητα… Έτσι, σήμερα, η τουρκική προπαγάνδα προτιμά να «ξεχνά» την ύπαρξή τους, προσπαθώντας ταυτόχρονα -για μία ακόμη φορά- να εκπορθήσει την ταυτότητά τους και να τους «κολλήσει» την τουρκική ταυτότητα και εθνότητα!!!

Συγκεκριμένα, η μουσουλμανική εφημερίδα της Κομοτηνής «Μιλλιέτ» έγραφε πριν από λίγες ημέρες, σχετικά με καταγγελίες του ιστολογίου (μέσα από την εφημερίδα «Φωνή της Ροδόπης»): «Η ίδια εφημερίδα σε μια άλλη είδησή της στοχοποίησε την κρήνη Μεχμέτ Χιλμί και έγινε αφορμή για τις ρατσιστικές επιθέσεις που ακολούθησαν. Οι ρατσιστές εχθροί των Τούρκων προκάλεσαν μεγάλες ζημιές στην κρήνη (ξεχνά ο συντάκτης πως η κρήνη χτίστηκε χωρίς άδεια της πολεοδομίας; μήπως ξεχνά πως θα έπρεπε να ακολουθούν τους νόμους του κράτους; Πολύ εύκολα καταλήγει στο συμπέρασμα ποιοί κατέστρεψαν την κρήνη Μεχμέτ Χιλμί, αλλά ας μας πει ο συντάκτης του κειμένου αυτού, τι θα συνέβαινε στην Τουρκία αν γινόταν κάτι παρόμοιο, δηλαδή αν κάποιοι χριστιανοί προσπαθούσαν να χτίσουν χωρίς την άδεια των αρχών ένα μνημείο για έναν ήρωα της Ελληνικής επανάστασης ή για έναν αντιτουρκιστή Πατριάρχη;).»

Τίποτε όμως δεν θα είχε συμβεί, εάν η Ελληνική πολιτεία φρόντιζε για την επιβολή του νόμου και προχωρούσε στην άρνηση ανέγερσης του παράνομου κτίσματος εκ μέρους των ανθρώπων του κυρίου Σαρνίτς (Τούρκος Πρόξενος Κομοτηνής). Ποτέ δεν είναι αργά, βέβαια, για να επιβληθεί ο νόμος και να καταστραφεί τελείως ένα μνημείο που προσβάλει κυρίως τους Αλεβίτες κατοίκους της περιοχής, αλλά περιφρονεί και την Ελληνικότητα της περιοχής! Η επιβολή του νόμου είναι ιδιαιτέρως απλή και αρκεί η διαταγή του περιφερειάρχη ή του προϊσταμένου της Πολεοδομίας, προκειμένου να προχωρήσουν οι διαδικασίες κατεδάφισης από ό,τι απέμεινε από την περίφημη βρύση του Μεχμέτ Χιλμί. Θα δοθεί άραγε η διαταγή κατεδάφισης του παράνομου και προκλητικού κτίσματος – μνημείου ή θα επικρατήσει το θέλημα του Τούρκου προξένου Μουσταφά Σαρνίτς, ο οποίος αναδεικνύεται σε γενικό «κουμανταδόρο» της Θράκης;!!!

Όσο για τα τα γραφόμενα των τοπικών μουσουλμανικών εφημερίδων της Κομοτηνής, ευελπιστούμε πως αυτά εγράφησαν λόγω κεκτημένης ταχύτητας ή έστω λόγω νεοαποκτηθείσας βλακείας!!! Δεν θέλουμε να πιστεύουμε πως υπήρξαν σαφή ενεργούμενα κύκλων που επιθυμούν την σπορά μίσους μεταξύ των κατοίκων της Θράκης και ούτε φυσικά πως έγραψαν όσα έγραψαν καθοδηγούμενοι από εντολές τρίτων που κύριο σκοπό και στόχο έχουν να αμφισβητήσουν τη νομιμότητα της Ελληνικής κυριαρχίας στην περιοχή…

Εν αναμονή των ό,ποιων εξελίξεων λοιπόν…

«Κουκουλοφόρος» του ΣΥΝ είπε «όχι» στην τήρηση ενός λεπτού σιγής για τον Τάσσο! 16/07/2009

Σχόλιο Συντακτικής Ομάδας: Μια παλαιότερη είδηση που αναδημοσιεύεται για δύο λόγους: 1) Περιέχει ενδείξεις συνεργασίας των φασιστοκουκουλοφόρων με τον Συνασπισμό. 2) Καταδεικνύει την ασέβεια ατόμων όπως ο κ. Μπελαβίλας προς ανθρώπους όπως ο Τάσσος Παπαδόπουλος, που αν μη τι άλλο αντιστάθηκαν στα σχέδια του ιμπεριαλισμού που (θεωρητικά και μόνο) αντιμάχονται.

Σημείωση: Στο κείμενο της εφημερίδας ο σύμβουλος που πρόσκειται στον ΣΥΝ ονομάζεται «Τ. Μπελαβήλας». Μάλλον πρόκειται περί λάθους και το κείμενο αναφέρεται στον κ. Νίκο Μπελαβίλα. Αν έχουν έτσι τα πράγματα (παρακαλούμε ενημερώστε μας αν αυτό δεν ευσταθεί), σημαίνει πως πρόκειται για τον ίδιο κ. Μπελαβίλα που [σύμφωνα με τον ‘Ιό της Ελευθεροτυπίας’, 17/02/2007] το 1988 δικάστηκε στην Άγκυρα, μαζί με τους Νίκο Γιαννόπουλο, τον αντιστασιακό Κωστή Νικηφοράκη και Γιώργο Κουβίδη, για την έμπρακτη αλληλεγγύη τους σε Τούρκους πολιτικούς κρατούμενους. Κρίμα για την κατάντια.

‘Το Παρόν’
«Δημοτικός σύμβουλος του ΣΥΝ είπε «όχι» στην τήρηση ενός λεπτού σιγής για τον Τάσσο!»
28 Δεκεμβρίου 2008

Χαμός έγινε την περασμένη εβδομάδα στη συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου του Πειραιά. Οι εκπρόσωποι των δύο μεγάλων συνδυασμών, της πλειοψηφίας και της μείζονος μειοψηφίας, ζήτησαν να τηρηθεί από το Σώμα ενός λεπτού σιγή στη μνήμη του αείμνηστου κύπριου ηγέτη και αγωνιστή του Ελληνισμού Τάσσου Παπαδόπουλου.

Ενώ όλοι συμφώνησαν, ένας σύμβουλος της παράταξης «Λιμάνι της Αγωνίας» που πρόσκειται στον ΣΥΝ, ο Τ. Μπελαβήλας, εξέφρασε τη διαφωνία του λέγοντας ότι το θέμα είναι πολιτικό και δεν αφορά το δημοτικό συμβούλιο και όταν όλοι σηκώθηκαν για να τιμήσουν τον εκλιπόντα ηγέτη εκείνος δεν σηκώθηκε επιδεικτικά.

Στη συνέχεια όμως ο ίδιος έφερε πρόταση για να τιμηθεί η μνήμη του αδικοχαμένου μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Τότε ήταν που «τα πήρε» ο σύμβουλος της μείζονος μειοψηφίας Κυριάκος Μανωλάκος, ο οποίος του είπε πως πάει να κάνει έναν άθλιο αντιπερισπασμό επιχειρώντας να εξισώσει ανόμοια πράγματα.

Όλοι καταδικάζουμε την εν ψυχρώ δολοφονία ενός ανήλικου μαθητή, είπε, αλλά δεν μπορούμε στο όνομα καμιάς κατάστασης και οποιασδήποτε λογικής να τα ισοπεδώνουμε όλα. Ο Τ. Μπελαβήλας κάτι πήγε να πει, αλλά ο Μανωλάκος τον έκοψε λέγοντάς του πως τον είδε να κατευθύνει τους κουκουλοφόρους που επιτέθηκαν στο Δημαρχείο πριν από 15 ημέρες και έσπασαν τα τζάμια της εισόδου!

Ο σύμβουλος της παράταξης του ΣΥΝ αποχώρησε από την αίθουσα σε ένδειξη διαμαρτυρίας αποκαλώντας φασίστα τον Μανωλάκο, ο οποίος μόλις βγήκε από την αίθουσα ο Μπελαβήλας είπε, απευθυνόμενος στον πρόεδρο του ΔΣ: «Και τώρα, κύριε πρόεδρε, που έφυγαν οι κουκουλοφόροι, μπορούμε να συνεχίσουμε…».